每恨沙坑远,十年才两过。閒人身则尔,君子意如何。
古井无惊浪,乔林不改柯。留连因缱绻,踯躅为婆娑。
东南炎海外,寻访又输君。
过岭猿啼暖,贪程马送曛。
清谈消瘴疠,秀句起烟云。
及早来乡荐,朝廷尚右文。
村落家家有浊醪,青旗招客解祗禂。
春风似补林塘破,野水遥连草树高。
寄食舟车随处弊,行歌天地此身劳。
迟回自负平生意,岂是明时惜一毛。
诏书京辅起沉沦,岁贡仍居第一人。
不愧得官名暂屈,自夸对策语深淳。
读书饱足终无厌,従宦奔驰自此新。
我去淮阳今不久,邻邦时得问音尘。
桃花汴水半河流,已作南行第一舟。
倦报朝中言啧乱,喜闻淮上橹咿呦。
平时答策词无枉,此去为邦学更优。
自古东阳足贤守,请君重赋沈公楼。
碧落金仙蹑汉庭,梵书翻写过东溟。
宰官尝领润文使,法帖尚传遗教经。
子敬比踪洛神赋,率更媲美醴泉铭。
梦中五色文章笔,视草鳌扉趁妙龄。
仲秋久不雨,残暑气犹郁。
昼梦化飞鸿,青冥脱罗罻。
果有叩门者,嘉招为湔祓。
林下见高人,杯中得佳物。
世故万不平,如利剑一刜。
何况诗家流,谈锋出奇倔。
味同本道合,心敬匪貌屈。
维兹古琳宫,岿然金碧几。
生云石巑屼,荫日树蓊蔚。
更有竹万竿,风梢互披拂。
黄冠作保行,享此傲簪绂。
吾侪许借景,仙意亦仿佛。
其徒传异书,升空白日歘。
腐儒早知命,灵丹未甘乞。
座间亦有赋,肠枯语言吃。
崖根茗泉深,尚留一再掘。
乘舟刚怕两难恶,度岭俄惊百步高。僮仆相看话良苦,纵教轻担亦疲劳。
弦断何由续,镜分难再圆。感君绸缪意,赠我双纹鸳。
百年会有尽,此意终难捐。
浅红疏蕊出墙头,事往人空锁北楼。鸟为春愁浑不语,花知人意亦含羞。
东风脉脉情何限,细雨濛濛泪不休。却忆去年花下醉,依稀记得小蛮讴。