元日拥户如盘蜗,门前轳辘多行车。
拥门喧呼客投刺,惊风舞雪翻飞沙。
幽室置火引就坐,持杯暖腹客气华。
三杯油然众客去,庭树瑟缩蹲山鸦。
晨兴自江上,踰岭走钟山。肃然至殿门,双扉护重关。
初日照宫阙,隐映城郭间。空山寂无人,独来拜榛菅。
流转虽不居,咫尺犹天颜。喜会牧马收,冈峦乍清閒。
岁序一更新,阳风动人寰。伫期龙虎气,得与春光还。
复想在宥初,苍生愿重攀。
书囊无底了无时,且趁春光去觅诗。灼灼初阳干宿潦,香樟木对绿杨枝。
披披云阵从东去,薄薄晨光向北开。花态最娇依宿霭,柳枝无力辊香埃。
心清更觉虚檐远,事少缘无俗客来。野鸟互吟閒自在,三三两两啄莓苔。
画角城头绕怨音,秋风握手别杯深。
三年故国相从地,万里青云欲别心。
醉罢林霜催菊花,梦回江月转棠阴。
预愁晓色离亭外,衰草撩人思不禁。
双燕呢喃语画梁,劝人休恁苦思量。逢春触处须萦恨,对景无时不断肠。
寒食梨花新月夜,黄昏杨柳旧风光。繁华种种成愁恨,最是西楼近夕阳。
春风东来暖如嘘,过拂我面撩我裾。
不知我心老有异,亦欲调我儿女如。
庭前花枝笑自爱,风里草力更相扶。
旁林曲树足飞鸟,不问燕雀鸱鸢乌。
求雌要截各有意,岂但斗竞争春呼。
春巢成多夏卵众,明年计此更有余。
非唯喧呼乱人耳,渐恐巢穴妨人居。
收残射中岂无道,我亦力可弯长弧。
林深枝曲矢不入,况弓待借家所无。
行吁坐盼不可奈,安得静默投身俱。
风雨忽如此,闭门方昼眠。故应为计拙,可复要人怜。
灯火羌村路,桑麻杜曲田。悠悠今视昔,把卷一茫然。
柳向西偏一线斜,东风袅袅自天涯。捲开白日初消冻,阁住轻阴为养花。
骀荡祗堪嬉燕雀,颠狂莫遣动泥沙。陌头吹得韶光去,独有罗敷最叹嗟。
径脱东风入律新,翠华移跸罢东巡。中原父老应遮道,要看君王玉座春。