江上春潮晚来恶,水气冥冥接篱落。忽看此景如此图,却怪当年何竹鹤。
天风吹云山雨收,明日焉知不如昨。蓉湖望眼尽鄱湖,几向东冈坐高阁。
白衣山人入山去,黄衣山人留不住。临别无言还有心,有言不似无言深。
山深人远心只尺,云去云来本无迹,相见无期两相忆。
翠璧层层合,高松飒飒寒。白云昼不扫,常满石阑干。
小艇临江岸,纶竿只漫垂。无鱼亦归去,不到雨来时。
波光树色两沉浮,水郭山村共一舟。柔橹数声听未了,不知身已在中流。
绿树残春外,双飞锦翼齐。
长沙有迁客,莫向雨中啼。
在家情已疏,出家终不恶。不有清净缘,云何脱徽索。
我昔志婚宦,谓足世味乐。颠倒十年间,如蚕竟自缚。
业已无奈何,劝汝莫莫莫。一沤非全潮,起灭皆妄作。
当知是身浮,流浪恐非托。伎俩百不好,摄念乃初学。
如病求真医,安心是良药。
生绡一幅写烟萝,燕尾蜂腰曲折多。最爱小桥杨柳外,可能容我著渔蓑。
不向东华踏软红,却来江上汎孤篷。水光山色知多少,都入先生笑咏中。
每忆家山乐事多,小桥烟柳蘸晴波。只今已办归休计,问字谁当载酒过。