游莫逐,雕陵鹊。栖莫近,瑶台鹤。瑶台露冷铩羽翰,雕陵风高遇矰缴。
黄云夹陇粱稻肥,关河阻绝不得飞。鸥波浩荡,鸟道崄巇。
鹰鹯下视,罻罗高施。黄雀行,声正悲,野田余粒啄欲尽,蓬蒿满目将安之。
忽忽寒光早,贫居水上村。
病疏当世事,拙负故人恩。
黄叶深樵径,荒烟淡荜门。
凭谁论出处,短褐信乾坤。
秋风开近野人庐,贴地斑斑任卷舒。莫厌草茅风味淡,寄人篱下又何如?
昔闻散花坞中片石峰,破石孕出千丈之奇松。今观非松又非石,但见虬枝夭矫向空立。
得非窦子明,汶阳放钓来相迎。又疑轩辕帝,扳髯飞腾在云际。
上有铁干五鬣长,绝似爪角森森张。下有溜雨霜皮在,鳞甲斑斑色五彩。
我欲系之双赤绦,云雾晦冥恐遁逃。凛冽千年遗积雪,惨淡六月闻寒涛。
吁嗟乎!秦封大夫宁胜此,何为偃蹇深山里?一朝绝壑雷雨起,看尔东行入海水。
云松何盘盘,端正起子敬。劲节自千秋,青霞纷四映。
远山烟重树萋萋,潮落沙寒水一溪。
独坐茅亭无一事,晴鸠啼过雨鸠啼。
飞飞黄雀喜,切切少年悲。坐视投网罗,不能通一词。
榆枋未可栖,送尔摩穹苍。穹苍多鸷鸟,哺花置巾箱。
同处天地间,安得不相关。图报吾所耻,还尔白玉环。
侠客重恩光,骏马饰金装。瞥闻传羽檄,驰突救边荒。转战磨笄地,横行戴斗乡。将军占太白,小妇怨流黄。騕褭青丝骑,娉婷红粉妆。一春莺度曲,八月雁成行。谁堪坐秋思,罗袖拂空床。
铜龙晓辟问安回,金辂春游博望开。渭北晴光摇草树,
终南佳气入楼台。招贤已得商山老,托乘还征邺下才。
臣在东周独留滞,忻逢睿藻日边来。
僦室迩菜圃,寒绿侵书楼。岁除馈盈把,野人意绸缪。
苦言今冬冷,地冻菜不稠。强能饱妻子,天赐固已优。
城外兵过地,千家但空畴。搜括及筐篚,何能问秋收。
盗贼所未屠,饿死骨满沟。主兵匪不严,耳目诚难周。
连营压汉水,笙歌进珍羞。朝廷方用兵,小民何敢尤。
述罢叹息去,辍食泪雨流。