露筋祠下,寒篷淼淼去何之。停桡一问灵旗。怊怅千年古庙,陈迹几人悲。
只风前燕子,雨后棠梨。
俯仰歔欷,凭吊处,更怜谁。惟有淮阴漂母,一样蛾眉。
估船争泊,问何人、拂藓一题诗。依稀见、玉佩珠衣。
月是寻常月,云胡迥鲜洁。老火日就灺,尽扫群阴屑。
三万顷天秋作底,连天灏气清如水。金波炫转光流澌,团团曷若初学眉。
玉虹跨水腰百围,翩然飞佩湖云低。尺箠缓把单于笞,且复鞭虹随月飞。
月中先枝少年日,老蟾老兔曾相识。镜里功名两鬓青,却碾冰轮洞八纮。
海滨寂寥地,送别何须频。数上曲阳亭,自然愁旅人。
晴日排寒色,清光湛奫沦。微风海上来,满目飞鱼鳞。
孤云去无所,野鸟鸣相驯。信美非吾土,送目倦南津。
江流夹束午风桑,城郭归来禄步舟。惆怅碧桃歌舞散,黄茅烟里一
洮河之石利剑矛,磨刀日解十二牛。
千年虏地困沙砾,一日见宝来中州。
黄子文章妙天下,独有八马森幢旒。
平生笔墨万金值,奇煤利翰盈箧收。
诗持此研参案几,风澜近手寒生秋。
抱持投我弃不惜,副以清诗帛加璧。
明窗试墨吐秀润,端溪歙州无此色。
野人斋房无玩好,惭愧衣冠陈裸国。
晁侯碧海为文词,盘薄万顷澄清漪。
新篇来如彻札箭,劲笔更似划沙锥。
知君自足报苍璧,愧我空赋琼瑰诗。
萧条林下寺,客至解尘鞍。
雨过月逾白,夜深秋向寒。
老僧无俗累,爱客故盘桓。
之子静相对,松风清石栏。
七十二峰如列戟,太湖深护隐君庐。家贫莱妇能逃禄,身老庞公不著书。
生理剩栽岩畔橘,旨甘时荐舍前鱼。青春令子方腾踏,云路遥乘驷马车。
江楼再上思前事,十度流年指一弹。满目波涛还自至,旧时宾客不同观。
玉龙气涌澄江动,雪练光摇大海宽。欲挽灵槎上霄汉,祇愁风露弄秋寒。
天涯幽事未全空,窈谷清思亦自浓。一片云光生灭处,四围山色有无中。
天涯雁断少书还,梦入虚无缥渺间。兵火馀生心易碎,愁人未老鬓先斑。
没蕃亲故沦沧海,归汉郎官遁故山。已分生离同死别,不堪挥涕说台湾。