年来方苦兵,蛮夷久滑夏。西陲亭障尽,人骨蔽荒野。
汉家飞将多,程李相上下。试问谁董之,王朝大司马。
分廷授斧钺,号令从此把。主忧臣当辱,开府纳儒雅。
堂堂蒙山旧,乃是谪仙者。谋画当代无,胸襟一朝写。
诚知铄铅矿,不合烦大冶。要使借前筹,非公谅谁假。
鹰饥肯择肉,骥逸始流赭。由来抱轩昂,可得不脱洒。
昨闻赋刍粟,中户困楚槚。此事已大急,哀哉动鳏寡。
兵家尚神速,世务忌苟且。愿公更深谋,却敌如破瓦。
䲔鲵埽封境,疲瘵沐纯嘏。岂令鲁仲尼,独赞王孙贾。
绛阙迎年侯执期,羽衣通夕侍严祠。神光映月开璇室,香雾含风拂桂旗。
路绕城南天最近,地非人境日偏迟。还闻增授无穷筴,驰奏中宸对受釐。
弦改南薰曲自调,萦回小篆水沉消。叶舟自打窗前过,只有杨花度小桥。
吴越清明四十年,可曾归梦搅清眠。楼头欲与仲宣语,蓦地一声啼杜鹃。
此心如梦复如痴,荏苒春光欲暮时。啼比杜鹃先有血,愁同杨柳更多丝。
林花开遍谁为主,社燕重来亦似悲。寒食已过非禁火,闭门犹自绝晨炊。
人间春色太无情,不管音容隔死生。满地梨花坟上雨,一番零落又清明。
燎烟午夜彻明楼,玉佩追趋拜委裘。白水河山留帝宅,苍梧云气想宸游。
松枝下拂金铺暝,涧道深还碧殿流。谁羡大风思猛士,万年丰芑戴诒谋。
夏木无重数,森阴翠樾低。
相呼百禽语,太半是黄鹂。
恬然如一梦,分竹守长安。去日冰犹壮,归时花未阑。
风光经目少,惠爱及民难。可惜终南色,临行子细看。
三年不见种田农,蓦陇跳沟过屋东。齐唱歌声相劳苦,濛濛烟里一蓑风。