朝随初日上烟沙,极望淮南不见涯。
今日江东寒食节,李閒桃李自开花。
千峰寒郁半溪岚,几树梅花一草庵。夜半楼头闻玉笛,始知春色满江南。
口伐归来战马闲,诗书只守一编残。
治安策裹多流涕,莫作兴亡异代看。
阿母亲栽白玉堂,分明雪色变青黄。
不须徙倚横枝看,留作江南第一香。
漱齿华池万虑空,赏心遥夜七寮同。山香如海花齐发,天净无尘月正中。
虚壁亭亭深入露,凉镫燄燄不生风。年来渐省箪瓢事,绛帐笙歌笑马融。
白云在天不作雨,石罅出泉如五乳。
追寻能自远师来,题咏初因白公语。
山中知味有高禅,采得新芽社雨前。
欲试点茶三昧手,上山亲汲云间泉。
物品由来贵同性,骨清肉腻味方永。
客来如解吃茶去,何但令人尘梦醒。
玉垒高无极。铜梁不可攀。双流逆巇道。九坂涩阳关。
邓侯策马度。王生敛辔还。敛辔惧身尤。叱驭奉王猷。
若吝千金重。谁为万里侯。戏马吞珠界。扬舲濯锦流。
沈犀厌怪水。握镜表灵丘。禺山金碧有光辉。迁亭车马尚轻肥。
弥想王褒拥节反。更忆相如乘传归。君平子云阒不嗣。江汉英灵信已衰。
兴化年来彻骨贫,口生白醭面生尘。
不知那个无思算,来饱无心闲道人。
浑沌无本象,表里同一照。古今若须臾,群真资众妙。
五阴绝纤翳,幽阳播灵耀。王乔并羡门,吾与尔同调。
闲卧东窗云,遂得天然趣。
枕上桃花源,花开不知数。
啼鸟自无心,何事客惊寤。
翩翩峰畔霞,亹亹溪前树。
俄顷梦还成,去尽春山路。