雨妒游人故作难,禁持闲了下湖船。
城中岂识农耕好,却恨悭晴放纸鸢。
戚戚多忧思,悠悠悲夜长。摄衣坐窗间,仰睇明月光。
明月有盈亏,轨度岂无常。南箕与北斗,万古不更张。
人事有大谬,天道信茫茫。泠泠山下泉,汨汨谷中源。
中有双鲤鱼,浮游戏波澜。江汉岂不深,欲往道无缘。
风云谅难遇,栖栖守故渊。但恐勺水枯,终为渔者怜。
感此令人悲,置身良独难。
渊明觉是新愁少,伯玉知非旧恨多。
毕竟是非皆一梦,百年梦醒事如何。
公庭过午无余事,退食归来默坐时。
晴日半窗香一缕,阳来消息只心知。
一卷南华一炷香,身閒随处是仙乡。
竹声侵户朝眠觉,花影移阶昼坐忘。
杜曲自耕贫亦乐,柴桑可葬死何妨。
悠悠往事俱尘土,剩得头颅上雪霜。
颠倒持太阿,乃以柄授人。人或有怨恶,宁不伤吾身。
喟彼秦二世,委政托奸臣。指鹿以为马,非是孰敢云。
愿言把剑者,名器宜自珍。
底事相逢无语,情已熟,脸儿新。牵了寸心难着处,屏深绣被温。
彼此私觑久,得得地,认郎君。道是风流好,自小不生人。
十日九自病,偶平还苦吟。
万金无枉志,千古有遗心。
静隐支凭几,寒搔发解簪。
南风久寂寞,谁继五弦琴。
关雎后之淑,棫朴君之明。
兔罝尚好德,况及公与卿。
所以彼行苇,敦然遂其生。
谁能弦此歌,为我发古声。
野水连天碧,峰峦入海青。沧浪者谁子,一曲醉中听。