为见山花发,忽思湖柳深。
当君散帙坐,著我倚楼吟。
别句漫多纸,别觞终欠斟。
光阴几尺璧,书疏阙万金。
病驹匪恋秣,鸿雁归有心。
已后兰亭集,犹能与竹林。
先生经旬甑生麈,藜羹不污白毛巾。
鲁连敢谓天下士,摩诘要是山中人。
溪从滩瘦愈刻厉,山自木落增嶙峋。
云重惟愁雪欲作,梅花忽报一枝春。
风月宽闲地,溪山隐遯身。
云边安井臼,竹里过比邻。
洗术分岩瀑,烹芝束涧薪。
柴门敲不应,疑是避秦人。
清绝更谁如?松风小阁虚。
氎巾参几杖,鹤毳落琴书。
新凿淘丹井,常携斸药鉏。
身闲随处乐,何况是吾庐。
吹尽浮云旋作晴,郊原高下水纵横。
烟芜漫漫如添色,谷鸟关关已变声。
迨酒贱时须痛饮,得人扶处尽闲行。
隔湖遥指兰亭路,邻叟追随羡眼明。
误著儒冠不更论,白头且喜卧江村。
林深栖鸟逐更噪,埭近过舟终夜喧。
病起日惟翻断简,愁来时亦倒清尊。
自嫌未绝知闻处,尚有僧敲月下门。
峨峨赤帻声甚雄,意气不与其曹同。
我求长鸣久未获,一见便觉千群空。
主人烧神议已决,知我此意遽见从。
秋衣初缝惜不得,急典三百新青铜。
怜渠亦复解人意,来宿庭树不待笼。
狐狸熟睨那敢犯,萧萧清露和微风。
五更引吭震户牖,横梃无复须元戎。
明星已高啼未已,云际腾上朝阳红。
老夫抱病气已索,赖汝豪壮生胸中。
明朝舂黍得碎粒,第一当册司晨功。
雨馀溪水掠堤平,闲看村童戏晚晴。竹马踉蹡冲淖去,纸鸢跋扈挟风鸣。
三冬暂就儒生学,千耦还从父老耕。识字粗堪供赋役,不须辛苦慕公卿。
初卷含风八尺漪,井桐已复不禁吹。
蝉声未用催残日,最爱新凉满袖时。
月入楸梧径,风生芦荻林。
脱巾凉入发,临水爽披襟。
寒暑推移久,江湖感慨深。
功名虽已矣,犹得寓孤吟。