青青得意春三月,撩弄东风舞腰活。莫道长条舞得多,长条先被行人折。
熊度脂韦不自持,对人无柰小腰肢。
好於鼓泽归来日,瘦似章台别去时。
隐隐轮蹄端不恶,深深亭榭最相宜。
流莺百啭春光老,拟折柔条寄所思。
香帏风动花入楼,高调鸣筝缓夜愁。
肠断关山不解说,依依残月下帘钩。
春风吹动帐子阵阵花香飘入楼中,调高音调去弹筝以排解夜里愁怀。
为远隔关山的人肠断却又说不清,不知不觉残月已经移到帘钩之下。
君家九歌图,元是龙眠画。
冰毫动天机,意与象俱化。
坡仙以一马,千金莫酬价。
昏眼喜忽明,老绢尘欲亚。
{上穴下泓}窠有灵鬼,天马夹龙驾。
鳞幢借金节,隐隐出虚罅。
篪驾迎飞响,陈具咸所祃。
湘天水波立,绿红渺高下。
漠漠楚客魂,万古入悲话。
颓檐饥禽啄,长陀瘦鲛跨。
八篇竹枝词,命君共吟些。
愁声还入市,乞酒从嘲骂。
宦园深处万松阴,阵阵风涛响素琴。上涧流泉鸣下涧,东林啼鸟和西林。
花开红白名谁识,蒲长高低绿自深。卧此怡神应不老,不须蓬岛细追寻。
归客自南楚,怅然思北林。萧条秋风暮,回首江淮深。
留君终日欢,或为梁父吟。时辈想鹏举,他人嗟陆沉。
载酒登平台,赠君千里心。浮云暗长路,落日有归禽。
离别未足悲,辛勤当自任。吾知十年后,季子多黄金。
孰云久闲旷,本自保知寡(guǎ)。
穷巷独无成,春条只盈把。
安能羡(xiàn)鹏举,且欲歌牛下。
乃知古时人,亦有如我者。
谁说我长久以来都十分清闲,本来就是因为能赏识我的人太少。
我身居陋巷,却没有什么成就,就像细小的树枝一样,没有什么枝叶。
怎能一味羡慕显达之人,暂且先在牛车下放声高歌吧。
我知道古代的人,也有像我一样的呀!
孰云:谁说。闲旷:清闲。保:守。知寡:知我者稀少。
穷巷:偏僻的里巷,陋巷。春条:幼树。盈把:一手可握,指细小。
鹏举:喻指仕进。歌牛下:指在牛车下放声高歌的宁戚。
惠连发清兴,袁安念高卧。
余故非斯人,为性兼懒(lǎn)惰(duò)。
赖(lài)兹尊中酒,终日聊自过。
大雪之时,谢惠连曾有清逸的兴致,而袁安也曾恬然高枕而卧。
我本来就不像他们那样的人,更何况我的性情又是这样懒惰。
全凭着那杯中的美酒,整天姑且这么孤独地度过吧。
惠连:南朝文学家谢惠连,曾作《雪赋》,其文高丽清奇。袁安:汉代人。
故:本来。斯人:这二人。
玉轪朝行动,阊阖旦应开。白云苍梧去,丹凤咸阳来。
日正山无影,城斜汉屡回。瞻流如地脉,望领匹天台。
欲祛九秋恨,聊举十千杯。
游戏长杨苑,携手云台间。欢乐未穷已,白日下西山。