驿卒争鸣鼓,舟人喜下桅。依然今日到,却似去年回。
岸黑秋涛缩,川红夕照开。君恩忘险阻,不觉畏途来。
自来古战场,多在长城南,少在长城北。茫茫白骨甸,如何直接黄龙碛。
或云自从汉武开西域,耗折十万众,博得善马数十匹。
奋军势务鏖击往来谁,洗兵赤河水犹赤。终弃轮台地,其地于中国。
失之且何损,得之本无益。历计其所得,皆不偿所失。
虽下哀痛诏,追悔将何及。此是万万古,华夏覆车辙。
底事夤缘其轨迄季唐,竞喜边功好大矜英哲。明皇不虑渔阳厄,万里孤军征碎叶。
只轮曾不返,得无五情热。暴殄生灵涂草莽,忍徇虚名为盛烈。
君不见世间人心固结,是谓帝王真统业。君不闻四海内有美谈,至元天子平江南,何曾漂杵与溺骖。
圣人有金城,贵谋贱战,不战屈人兵。
几日春阴画不成,才过寒食又清明。霏霏红雨花初落,袅袅白波萍又生。
栏外轻寒帘内暖,竹中微滴柳梢晴。浮云万变寻常事,一瞬光阴既娄更。
谢公最小女偏怜,小字呼来定绛仙。一月回悬珠树朗,百花都让玉梅妍。
疗饥自喜忘并日,消渴何辞为损年。每向画眉窗下见,匡庐只在镜台前。
斗杓照水半垂天,水气涨天如白烟。南北橹声争上下,月中闻鼓避官船。
战城南,望城北。城北阵云红,城南阵云黑。生当封侯,死当庙食。
一战天门青,再战天门赤。挥金戈,拥雕戟。马走缰,人失魄。
百万熊罴一时仆。归来麟阁名,观者坐太息。战城南,望城北。
袁褚才名自古稀,可嗟高节晚相违。
迟行便足为丞相,枉受黄罗乳母衣。
元鼎元年东有兵,未央催班不待明。龙骧虎步拥旄出,蚁蚁部曲随鸣钲。
三千珠履皆上客,囊中有锥谁为发。莫歌雌兔眼迷离,长城可倚知在谁。
千羊不如一狐腋,草底寒虫漫啾唧。两口四目未必智,天下奇才余星坠。
舟中指可掬,冀北马群空。漆身吞炭为国士,射足接处谋已同。
义感丹诚虹贯日,坛上成功方顷刻。纵有明珠千丈长,安能保得头常黑。
绕屋桑麻槿作篱,当门一树白蔷薇。
老翁请唤牛医至,穉子鞭拦鸭阵归。
赛愿酒丰同饮福,输官绢足各裁衣。
年年十月农功毕,还向豀头整钓矶。
朝天寒陇莫霜林,来往长悬反哺心。借女庭前双栗树,空山不用结巢深。