苦哉远征人,毕力干时艰。秦初略扬越,汉世争阴山。
地广旁无界,岩阿上亏天。峤雾下高鸟,冰沙固流川。
秋飙冬未至,春液夏不涓。闽烽指荆吴,胡埃属幽燕。
横海咸飞骊,绝漠皆控弦。驰檄发章表,军书交塞边。
接镝赴阵首,卷甲起行前。羽驿驰无绝,旌旗昼夜悬。
卧伺金柝响,起候亭燧燃。逖矣远征人,惜哉私自怜。
雪岭愁云冻不飞,黄沙白草路人稀。
边城春色惟看柳,看到青时春已归。
单于入我疆,涉河与之战。杀气塞马蹄,胡霜割人面。
大风起沙尘,两军不相见。思报明主恩,岂知命如线。
天骄今已平,归奏甘泉殿。
吾今果何为,辄作塞外游。立马南天门,群山郁纠缪。
风吹冒谷云,败絮拥破褠。日光漏其间,金碧乱我眸。
黑者黑如䃜,赤者赤似髹。数峰忽雪白,宛以粉笔钩。
此理不可识,冈峦浩难收。化为曲江涛,万马奔涛头。
阴阳互追蹴,向背纷杂糅。使当作此画,皴法何处求。
方知倪黄辈,足不踏九州。只写江南山,水墨森清秋。
但言江山好,未睹行役忧。宁知点点烟,中有万古愁。
天低落日大,客与孤鸦投。
秋风汉北雁飞天,单骑那堪绕贺兰。碛暗更无岩树影,
地平时有野烧瘢。貂披寒色和衣冷,剑佩胡霜隔匣寒。
早晚横戈似飞尉,拥旄深入异田单。
钵略城边日欲西,游人却忆旧山归。牛羊集水烟黏步,
雕鹗盘空雪满围。猎骑静逢边气薄,戍楼寒对暮烟微。
横行总是男儿事,早晚重来似汉飞。
塞北胡霜下,营州索兵救。夜里偷道行,将军马亦瘦。刀光照塞月,阵色明如昼。传闻贼满山,已共前锋斗。
廷评一石了狱事,谪仙一斗百篇诗。
君才盘盘压今古,肯使英名夸昔时。
濁醪妙理清有圣,此意岂复达士疑。
我惭鼷腹怯鲸量,咄咄隐几成书痴。
连年戍(shù)边塞,过却芳菲节。
东风气力尽,不减阴山雪。
萧条柳一株,南枝叶微发。
为带故乡情,依依藉攀折。
晚风吹碛(qì)沙,夜泪啼乡月。
凌烟阁上人,未必皆忠烈。
连续多年驻守边塞,花草飘香的春季又将过去。
春风用尽最后一丝力量,阴山的积雪也未曾减少。
一株枯瘦萧条的柳树,向南的枝条上嫩叶刚刚萌芽。
那枝条带着故乡的情意,给予人攀折枝条以寄离情。
晚风中裹挟着漫漫黄沙,看着与故乡同样的明月默默落泪。
凌烟阁上悬挂的有功之人,未必全都是忠烈之士。
芳菲节:花草飘香的季节,指春季。
东风:春风。
南枝:朝南的树枝。
碛沙:水中沙堆。
紫塞晓屯兵,黄沙披甲卧。战鼓声未齐,乌鸢已相贺。
燕然山上云,半是离乡魂。卫霍待富贵,岂能无乾坤。
燕郊芳岁晚,残雪冻边城。
四月青草合,辽阳春水生。
胡人正牧马,汉将日征兵。
露重宝刀湿,沙虚金鼓鸣。
寒衣著已尽,春服与谁成?
寄语洛阳使,为传边塞情。