风露凄凄变物华,忽惊九日在天涯。
几人对菊能酬节,何处寻山可命车。
白发无颜将薏苡,青山有泪听琵琶。
一杯回首孤城暮,水阔云深去国赊。
万事吾今飞絮轻,此身如燕又巢成。
暗思庾信家边竹,绿箨新添有几茎。
薰风微动,方樱桃弄色,萱草成窠。翠帏敞轻罗。试冰簟初展,几尺湘波。疏帘广厦,寄潇洒、一枕南柯。引多少、梦中归绪,洞庭雨棹烟蓑。惊回处,闲昼永,但时时,燕雏莺友相过。正绿影婆娑。况庭有幽花,池有新荷。青梅煮酒,幸随分、赢得高歌。功名事、到头终在,岁华忍负清和。
生平食字饱,渴饮松煤汁。共压强韵诗,思苦笔未湿。
纷如舟竞渡,红锦志先得。胜事出危险,好语生迫急。
每爱孟东野,铜斗夸射鸭。虽无壮士怀,幽韵写蒙幂。
飞情高鸟堕,洗恨游鲂赤。不独吟者劳,闻歌已头白。
伊余亦何事,肩耸发去帻。胡不日中眠,强效寒虫泣。
灵均去我久,风雅道渐缺。我欲拜低头,谁是词坛客。
何当唤韩孟,去作城南集。
我闻精卫鸟,衔木填沧海。一切至诚心,毕生期不改。
虽然功不就,肝胆具精采。海水竭无期,我怀宛长在。
宇宙有变迁,此心自危殆。所患愿力微,中情为废馁。
秉此千古心,海水终见底。
豆架瓜棚短竹篱,菊花更有两三枝。西风乍起鲈肥日,霜信频来雁叫时。
闲遣长须邀饮客,细春新米续晨炊。前年记得江干路,树树黄橙绿橘垂。
鹊巢恶木巅,常窘一枝息。宁知椅梧凤,亦欲此栖宿!
喈喈多好音,矫矫奋轻翼。上林岂不茂,胡为恋幽仄?
处陋仍莫保,居华固陵偪。下流不可居,斯言可佩服。
东望乡关各一天,闭门閒坐思悠然。时催节候临端午,地尽江山到醴泉。
往岁忧劳浑是梦,老年眈静似成仙。感怀吟罢无他事,祝颂君王有万年。
城南黄叶逐人飞,城上寒鸦噪晚饥。
老树荒村停落照,遥遥山寺一僧归。
陶令归柴桑,种菊满东园。累累故侯瓜,五色耀青门。
物畅乃适志,身约道弥存。世路浩漫漫,是处有波澜。
变故在须臾,忧来原无端。朝为云中龙,暮为阱中猿。
黄雀岂不高,挟弹有王孙。遗荣如敝屣,弃置宁足论。