振厉山风作,咆哮涧水喧。
不堪蛙取闹,更奈鸭能言。
月色虽云好,云浮竟自繁。
白头清不寐,止酒罢芳樽。
平生远斋老,为说惠连贤。
制行有成德,工诗称旧联。
几年徒慕想,十载获周旋。
别去吴中远,书无雁足传。
晚风何许递参差,南望令人思九疑。
渺渺烟波莫能极,谁云一苇可杭之。
古屋无多客挂包,占风政类鸟居巢。
谁能故赋感不遇,亦莫空书广绝交。
开阖屡摇尘户牡,{戛中加冖}磨时袅竹檐梢。
南朝文物君家盛,听我追随学咏嘲。
自昔骚人半此州,不因放逐即淹留。我今毋负仍非客,何事汎然还一游。
为见山花发,忽思湖柳深。
当君散帙坐,著我倚楼吟。
别句漫多纸,别觞终欠斟。
光阴几尺璧,书疏阙万金。
病驹匪恋秣,鸿雁归有心。
已后兰亭集,犹能与竹林。
花柳事权舆,东风刚作恶。
启明动钟鼓,睡著初不觉。
简书催秣马,行路如徇铎。
看云野思乱,遇雨春衫薄。
今日非昨日,过眼若飞雹。
光阴行晼晚,吾事益落莫。
闲寻西城道,倚杖俯墟落。
村翁逢寒食,士女飞彩索。
平生感节物,始悟身是客。
搔首念江南,拿船趁鸂鶒。
夷犹挥钓车,清波举霜鲫。
黄尘化人衣,此计诚已错。
百年政如此,岂更待经历。
易拔苍龙角,难参宝胜禅。
林泉饱枯涩,烟月唱清绵。
笑出黄龙手,慵扶阿卯肩。
持刀欺寡妇,盗佛铸私钱。
月黑踰城夜,风高放火天。
解嗤招觉老,担屎污心田。
往岁涂宫暗碧纱,倾城出祖路人嗟。
松柟峰下迁华寝,雪月光中咽晓笳。
有子今为二千石,同州才数两三家。
儿孙满地厥衣举,不见归时桃李华。
厨人清晓献琼糜,正是相如酒渴时。能解饥寒胜汤饼,略无风味笑蹲鸱。
打窗急雨知然鼎,乱眼晴云看上匙。已觉尘生双井椀,浊醪从此不须持。