晨坐南堂双眼明,南山山色满柴荆。
片云忽过失帘影,急雨初来闻竹声。
鹦鹉螺深生酒兴,蟾蜍滴古助诗情。
野人频约天台去,几緉青鞋了此行。
临川税驾忽数月,嗜睡爱闲常闭门。
君诗始惬病僧意,吾道难为俗人言。
秋雨凄凄黄叶寺,春风酣酣绿树村。
曾公九原不可作,一樽破涕诵招魂。
新秋未再旬,月露已浩然。
放翁一幅巾,与影俱翩僊。
飞桥挂澄溪,幽窦鸣细泉。
开岁才俛仰,已近摇落天。
殊方久滞留,感此岁月迁。
归来看青灯,悄怆不得眠。
山榴子结又重开,巢燕雏飞却续回。
雨足人畦千顷稻,日长风舞一庭槐。
浩歌从酒愁仍在,作意观书睡已来。
常恨流年不相贷,若为更著暮蝉催?
人叹摛毫妙,天知补衮忠。
力犹挽元气,身已御长风。
家谱侔洪氏,官称似范公。
独怜莼鲫奠,不得至苕中。
两过道人争一蓬,岂非名号偶然同。
樗翁赖是无权柄,往问无家铁壁翁。
只有破裘禦寒色,遍将甜卦卖痴人。那知两个非师弟,一是钟离一洞宾。
事变相寻智亦新,烂泥堆起石嶙峋。
断无馀力谋蒸土,颇有傍观哂寘薪。
自古虚心容议者,即今枵腹役耕民。
姑尤聊摄皆齐境,莫遣郊封有诅人。
犹记颛蒙昔未开,自鞭宁待父师哉。
残编常到鸡声彻,警枕频惊蝶梦回。
且可遍参学童子,未应一跳至如来。
丛林个个谈宗旨,谁是禅家大辩才。
浮荣已是卿惭长,勇退犹称相避贤。
先帝赐金挥未尽,不应全仰作碑钱。