山杏溪桃次第开,狂风正用此时来。
未妨老子凭栏兴,满地残红点绿苔。
广寒官中第一仙,情深不碍韵超然。
劝君莫作儿女态,但向花前倾玉船。
月地云阶暗断肠,知心谁解赏孤芳。
相逢只怪影亦好,归去始惊身染香。
渡口耐寒窥净绿,桥边凝怨立昏黄。
与卿俱是江南客,剩欲尊前说故乡。
展开阅读全文
桃李擅春事,酴醾为之殿。
岂不欲周旋,过日如掣电。
大风连三日,吹尽无余片。
留之岂有策,伫立情眷眷。
空令肠九回,竟欠语一转。
流年付芳草,樽酒孤胜践。
莺声入碧云,帘影满深院。
消摇绿阴间,风流属团扇。
欲舆梅为友,常忧不称渠。
从今断火食,饮水读僊书。
俗事常妨把一杯,等闲开过小园梅。
自伤惟有寻春梦,百舌无情又唤回。
云里溪头已占春,小园又试晚妆新。
放翁老去风情在,恼得梅花醉似人。
风露青冥水面凉,旋移野艇受清香。
犹嫌翠盖红妆句,何况人言似六郎!
月下看荼醾,烛下看海棠。
此是看花法,不可轻傳扬。
荼醾暗处看,纷纷满架雪。
海棠明处看,滴滴万点血。
谁道名花独故宫,东城盛丽足争雄。
横陈锦障阑干外,尽吸红云酒醆中。
贪看不辞持夜烛,倚狂直欲擅春风。
拾遗旧咏悲零落,瘦损腰围拟未工。