释子喜相偶,幽林俱避喧。安居同僧夏,清夜讽道言。
对阁景恒晏,步庭阴始繁。逍遥无一事,松风入南轩。
大钧播群物,壤壤劳吾生。得酒足痛饮,何用身后名?
所以戒饮酒,岂矫世俗情?昨日足欢笑,今日愁思盈。
多见桃李花,语乱作棘荆。反以饮召欢,何以忘亏成?
靡谷汉诏切,丧邦周诰明。奚必宇宙内?独有屈子平。
田君力斡成霜铁,一笔能开万豪杰。总是人间敌海愁,但自不忘泓颍别。
我所思兮大江濆,欲往致之道路分。安得烦君写作巫山与洛中?
有美人兮,泛波上之游鸿,行岩巅之素云。呜呼此君不可见,独立乾坤泪如霰。
来往几经过,前轩枕大河。远帆春水阔,高寺夕阳多。
蝶影下红药,鸟声喧绿萝。故山归未得,徒咏采芝歌。
堂堂自是出群雄,独立苍茫唱大风。不尽波澜生笔底,无穷宇宙在胸中。
壮图未已头颅白,噩梦曾经劫火红。蜀水巴山君共我,照人肝胆总相同。
鸟道盘旋十八弯,遥看白雪出云端。不妨高处长舒啸,此是西游第一山。
桥上车马发,桥南烟树开。青山斜不断,迢递故乡来。
十年着脚走四方,胡不归一兮襄阳。
襄阳真是用武国,上下吴蜀天中央。
铜鞮坊里弓作市,八邑田熟麦当粮。
一条路入秦陇去,落日仿佛见太行。
土风沉浑士奇杰,呜呜酒后歌声发。
歌曰人定兮胜天,半壁久无胡日月。
买剑倾家赀,市马吒生死。
科举非不好,行都兮万里。
人言边人尽粗材,卧龙高卧不肯来。
杜甫诗成米芾写,二三子亦英雄哉。
楼下南来水,清泠百尺深。
菰蒲终夜响,杨柳半溪阴。
日月驱人世,江湖动客心。
向来歌舞宴,达晓看横参。
道岂污隆易,身由洁素全。柏舟凌黑浪,蓬首戴皇天。
木拱终同穴,兰摧不异阡。何人纪贞烈?留取姓名传。