名驹汗血久不闻,天遣两苏空马群。当时二十出西蜀,已说贾生能过秦。
玉堂词翰不起草,建隆以来能几人。功名后世只忠谠,流落一生常苦辛。
心知才大难为用,小折波涛入嘲弄。偶结江边一把茅,来作黄州十年梦。
劝君慎勿剪柔柯,雪堂杨柳公亲种。扁舟夜入赤壁江,手持杯酒酹周郎。
酒醒月落赋已就,东方欲白天相将。迩来不知谁好事,尽写公诗画图里。
短轴虽在人已亡,空著江波接天起。浮云灭尽名不磨,千古长流似江水。
白璧尝遭按剑疑,古来投分要相知。惊人未有平生句,绝妙空贻幼妇词。
我亦去为庐阜客,君应多寄辋川诗。来书更觉宽陈债,八节滩头上水时。
都门供帐记当年,十里旌旗暗画船。文石班中天上客,水晶宫里地行仙。
铃斋妙画人间见,相府珍篇海内传。锦轴牙签浑未识,忽随双鲤到家边。
惨澹胡风起,连鸣上碧霄。才闻秋浦外,巳复夕山遥。
哀故欺霜角,清应断夜箫。南楼有思妇,梦恰到西辽。
新年雨雪亦大恁,十日中无一日晴。岂应雷电除夜作,复尔天鼓东南鸣。
诸军幸捣莲池穴,大将宜坚缅柳营。几欲临风抚长剑,白头还自笑书生。
山中雨乍歇,一夜瑶草长。风吹翠岩竹,下应石濑响。
时来展书坐,悠悠绝尘想。
本是阳春第一花,皎如冰雪净无瑕。自缘不与东风竞,故向寒冬作岁华。
野鸟飞窗静,春萝补屋穿。时时咽花气,翳翳傍林园。
山鸟日暮至,长鸣芳树烟。唤醒陶令醉,惊觉华山眠。
矢心欲解浮名缚,海上林光汝最真。四百峰峦分我半,清风明月两閒人。
黄屋门前缓辔行,上林花映赐衣明。怪来老眼模糊甚,道是寻春杜少陵。