沙际绿苹满,楼前芳草多。
风光入网户,罗幕生绣波。
前年花开忆湘水,
去年花开泪如洗。
园树伤心三见花,
依旧银屏梦千里。
春雨
坟冢遍青山,高低占原谷。
向来路已荒,今迷问樵牧。
涉水到云林,隔岗闻近哭。
沃酒白杨下,悲风何飋飋。
雨止梨园残,鸠声在茅屋。
裴侯失婴儿,心肠如焚煎。
爱玩白玉玦,坠地不复全。
收拾见颜色,莹澈犹自妍。
凤皇生九雏,一卵破易捐。
况多令男子,拭泪慰目前。
春向深时花未多,柳浓桃淡欲如何。篱根山雪风犹力,屋角林霜日欠和。
徒有爱闲常自惜,岂无好事略相过。得朋便若开心眼,芳绿韶红两荡摩。
扫地待花落,惜花轻著尘。游人少春恋,踏去却寻春。
斜径偶通南埭路,数家遥对北山岑。草头蛱蝶黄花晚,菱角蜻蜓翠蔓深。
一时谋议略施行,谁道君王薄贾生。
爵位自高言尽废,古来何啻万公卿。
城云如梦柳僛僛,野水横来强满池。
九十日春浑得雨,故应留润作花时。
汉有洛阳子,少年明是非。
所论多感概,自信肯依违。
死者若可作,今人谁与归。
应须蹈东海,不但涕沾衣。