兹楼怀有岁,今日始登天。俯出万柳上,仰窥孤月圆。
星河浮盏动,风露逼衣单。对此旷无极,令人兴欲仙。
南山石嵬嵬。
松柏何离离。
上枝拂青云。
中心十数围。
洛阳发中梁。
松树窃自悲。
斧锯截是松。
松树东西摧。
特作四轮车。
载至洛阳宫。
观者莫不叹。
问是何山材。
谁能刻镂此。
公输与鲁班。
被之用丹漆。
熏用苏合香。
本自南山松。
今为宫殿梁。
暝色江边阁,行吟易断魂。
风前两岸叶,月下一声猿。
夜哭谁家妇,寒号何处村。
洞庭春水动,雇艇去荆门。
留此秦时松,挂彼太古月。青山从东来,宛转气一歇。
空际放奇观,阴森排万笏。霜风吹老马,烟色逼苍鹘。
红泉泻秋涧,何处笙竽发。
朔风起,鸿雁来。遥传苏武讯,直过李陵台。万里关山和月度,几行书字拂云开。
群飞远浦凫鹥乱,阵落平沙鸥鹭猜。自是随阳向南去,非关避雪待春回。
数声惊起闺中怨,夫在边头何日见。水长天远若为情,月下停砧泪如线。
是非得失两茫茫,闲把遗书细较量。
掩卷古人堪笑处,起来摩腹步长廊。
百尺危楼照采霓,凭高不见羽人归。
桑田海上悲深浅,城郭人间叹是非。
急桨征帆来未定,远云低树去相依。
古欢今恨成多少,讵减江声与翠微。
石马开陵道,阴虬结庙阿。
飞云似不去,疑误大风歌。
柳覆崇垣水护门,不依邻舍自为村。何缘却近山陵道,日夕时闻车马喧。
新岁草木茂,去陈茁其初。人生天地间,而与此类殊。
生年日已长,问学日已疏。扣之无所有,安用七尺躯。
刘公笑欧九,轼辈当何如。况我所得者,沧溟之一盂。
躬行圣所贵,记诵乃繁芜。自古识字人,嗟嗟扬子云。