飘尽棠梨见牡丹,折花行酒莫留残。洛阳春事知尤少,无那明年两地看。
梦尔秋风出豫章,还如陶令赴柴桑。折腰手板青云外,回首巾车大道傍。
自是江湖新气象,岂令辞赋独辉光。觉来孤枕山城里,愁望吴云万里翔。
邮书一到不堪闻,起剔残灯坐夜分。
塞马论来终是失,冥鸿去后许谁群。
无妨中散来千里,更喜延之咏五君。
与说近踪应稍慰,买山全占洞庭云。
戏马台前酒一卮,翩翩结束帝城宜。纵横立取连城璧,蹀
窗外梅花落,辽西尚未归。霜风吹玉笛,寒月满金微。
此际征人幕,应同少妇机。那堪驿使断,心逐岭鸿飞。
方广宣妙觉,总持谛真乘。白马叶休期,金人肇奇祯。
伤哉末教日,圣泽渐以凌。冥迹蹈恒河,狂飙吹慧灯。
我友条净业,慷慨惠函经。奚必具羯磨,居然一摩腾。
小果固有漏,法施良足凭。虽靡布金田,幸依化人城。
苍松云瀰滃,脩竹风琮琤。层阁临广除,回流激清泠。
闼婆陈天乐,龙藏郁飞腾。中有慈悲相,恍发妙音声。
玉笈启缃缥,流纨染翰青。彷佛贝叶端,自然莲花生。
如日悬中天,万象借光明。稽首两足尊,发此希有诚。
破除诸疑网,摧伏群魔兵。前因获心通,后果希胜增。
愿以一切智,回施一切情。巀嵲西逝梁,金篦导前行。
凡圣同超解,怨亲归合并。执离文字间,犹为道所憎。
曹溪倘吾许,筌蹄讵堪徵。
江都车马满斜晖,争赴城南未掩扉。
要识梅花无尽藏,人人襟袖带香归。
风标雅合对词臣,映砚窥窗伴演纶。
忽发一枝深谷里,似知茅屋有诗人。
摛掞多新意,研寻最苦心。
可怜策名晚,谁遣读书深。
兄老悲长枕,妻贤敛短衾。
近书犹未答,展玩一沾襟。