七尺疑金铸,须眉尚俨然。茫茫亡国戚,忽忽荷戈年。
甬上曾弭节,先人辱赠笺。一军惊失守,连趼各殊天。
珍重山居誓,苍凉野哭篇。哲昆棠荫在,赐庙海隅悬。
馎饦诗无敌,蟛蜞话足传。归东聊堕马,哭弟几摧弦。
族未零王葛,居胡变海田。清高肃遗像,感槩望遥阡。
式里重思旧,披图愿执鞭。可怜廿四气,早已化云烟。
水程天易晚,客思此逡巡。斜日铺江面,遥帆卸树身。
休灯窥岸烧,息语会船邻。此去犹悬绝,离忧近楚人。
伯阳怀大道,肖貌此山中。七色瞻灵气,三元仰圣风。
庭松疑指树,殿像恍犹龙。安得如关尹,仙文一讨穷。
正中秋初过,重阳相近,金茎多露。玉燕开祥,喜气浮庭户。览凤千峰,骖鸾八桂,未展青云步。碧玉篸边,红莲池上,羽仙旁午。少日声名,珠玑黼黻,晔煜分符,喧轰持斧。带缓裘轻,足远人襦衤夸。唇注樱桃,腰欺杨柳,歌舞新蛮素。满酌金船,寿公千岁,东台西府。
见扬州独有,天下无双,号为琼树。占断天风,岁花开两次。九朵一苞,攒成环玉,心似珠玑缀。瓣瓣玲珑,枝枝洁净,世上无花类。冷露朝凝,香风远送,信是琼瑶贵。料得天宫有,此地久难留住。翰苑才人,贵家公子,都要看花去。莫吝金钱,好寻诗伴,日日花前醉。
路隔成皋万里关,何由得见故人还。
灯前梦里匆匆见,猿叫枫林月在山。
城上高楼偶共过,吴王国里旧山河。一春风雨行游少,千古兴亡感慨多。
远近人家烟欲暝,东西树影水微波。沧浪一曲人归去,落日牛羊上浅坡。
昔时江南士人轻吴会,正如长安洛阳论宾主。
自从九州花开一日来,欣欣不复闻此语。
明州太守江南英,信美之乡是吾土,
莫言只饮甬水便无情。黄鹄排赤霄,
垂翅一再举。御厨赐食紫驼峰,
情多犹忆马夹柱。依然梦断四明山,
花信风里怜梅雨。潮平驩喜浪婆儿,
莫错举棹新城江上去。
游从邂逅值王孙,万事无穷寄一真。倾盖异时心似旧,望尘今日味如新。
清风遂别江山晓,润泽空馀草木春。欲寄赠言终少取,独为瞻慕共斯民。
柳翠芦尤碧,枫殷蓼更红。金波连夕照,玉浪起秋风。
霄汉双飞鸟,波澜一钓篷。江湖如许景,总合付诗翁。