异味谁栽向海滨,亭亭直干乱枝分。
开花树杪翻青箨,结子苞中皱锦纹。
可疗饥怀香自吐,能消瘴疠暖如薰。
堆盘何物堪为偶,蒌叶清新卷翠云。
青李扶疏禽自来,清真逸少手亲栽。
深红浅紫従争发,雪白鹅黄也斗开。
斫竹穿花破绿苔,小诗端为觅桤栽。
细看造物初无物,春到江南花自开。
骑驴渺渺入荒陂,想见先生未病时。
劝我试求三亩宅,従公已觉十年迟。
甲第非真有,闲花亦偶栽。
聊为清净供,却对道人开。
(公病后,舍宅作寺。
)
可怜堂堂十八公,老死不入明光宫。万牛不来难自献,裁作团团手中扇。
屈身蒙垢君一洗,挂名君家诗集里。犹胜汉宫悲婕妤,网虫不见乘鸾子。
阳虫陨羿丧厥喙,羽渊之化帝祝尾。
欲寻遗迹强沾裳,本自无生可得亡。
今夜生公讲堂月,满庭依旧冷如霜。
生死犹如臂屈伸,情钟我辈一酸辛。
乐天不是蓬莱客,凭仗西方作主人。
欲访浮云起灭因,无缘却见梦中身。
安心好住王文度,此理何须更问人。
二八佳人细马驮,十千美酒渭城歌。
帘前柳絮惊春晚,头上花枝奈老何。
露湿醉巾香掩冉,月明归路影婆娑。
绿珠吹笛何时见,欲把斜红插皂罗。
喜见西风吹麦秋,年年为逭老农忧。
沾涂手足经年种,荐载珠玑一倍收。
壮齿君能亲稼穑,异时我亦困耡耰。
独怜紫竹堂前月,清夜娟娟照客愁。
庭柏阴阴昼掩门,乌知有赦闹黄昏。
汉宫自种三生福,楚客还招九死魂。
纵有锄犁及田亩,已无面目见丘园。
只应圣主如尧舜,犹许先生作正言。
轩裳大炉鞲,陶冶一世人。
従衡落模范,谁复甘饥贫。
可怜方回痴,初不疑嘉宾。
颇念怀祖黠,瞋儿与兵姻。
失身堕浩渺,投老无涯垠。
回看十年旧,谁似数子真。
孙郎表独立,霜戟交重闉。
深居不汝觌,岂问亲与邻。
连枝皆秀杰,英气推伯仁。
我従海外归,喜及崆峒春。
新年得异书,西郭有逸民。
?阳行先以《登真隐诀》见借。
?小孙又过我,欢若平生亲。
清诗五百言,句句皆绝伦。
养火虽未伏,要是丹砂银。
我家六男子,朴学非时新。
诗词各璀璨,老语徒周谆。
愿言敦夙好,永与竹林均。
六子岂可忘,従我屡厄陈。
一念失垢污,身心洞清净。
浩然天地间,惟我独也正。
今日岭上行,身世永相忘。
仙人拊我顶,结发授长生。