俯仰千年道,常看万卷书。鬓毛兼黑白,事业尚铅朱。
庭雨催寒早,窗风度月虚。抚时宁浪出,慨想北溟鱼。
忍穷吾有味,雕句汝无功。客舍嚣尘里,春随浩荡中。
初无买山费,真与住庵同。更想颜氏宅,箪瓢亦屡空。
老去有馀业,读书空作劳。时闻夜虫响,每伴午鸡号。
久静能忘病,因行得出遨。胡为良自苦,膏火自煎熬。
青灯父子话从容,贫贱逾知乐意浓。从此莫忘慈教旨,诗书宜早用深功。
匹马辽疆道路迟,海云东指不胜悲。卢龙古戍笳声起,孤竹台边日暮时。
是非得失两茫茫,闲把遗书细较量。
掩卷古人堪笑处,起来摩腹步长廊。
冰峰撑空寒矗矗,云凝水冻埋海陆。
杀物之性,伤人之欲,既不能断绝蒺藜荆棘之根株,又不能展凤凰麒麟之拳跼。
如此则何如为和煦,为膏雨,自然天下之荣枯,融融于万户。
峻峭的山和大地,都被冰雪(恶势力)所覆盖。
(恶势力)杀物、伤人的恶性兴起,(我)既不能将他们连根拔起,也无法为百姓带来祥瑞。
如此一来,百姓便无安乐。可天下自然有法则,善恶兼存。善枯则恶荣,恶枯则善荣,待到善荣之日,万户必定能够愉快地生活。
客窗孤榻坐新凉,展卷超然古意长。韩魏从来重师鲁,苏公早已识元章。
百年人物归吴越,千古文章迈汉唐。见说东园老无恙,西风寒并菊花香。
田家翁媪颇自适,翁解耕耘妇能织。
官中租赋无稽违,所养牛羊亦蕃息。
岁时力作不徒劳,桑柘满园禾黍高。
皆因勤俭百事足,老身不复愁逋逃。
儿女长成毕婚嫁,只在东邻与西舍。
翁头时复有新篘,亲戚团栾乐情话。
神前祭赛宜丰腴,家中衣饭随精粗。
县吏下乡鸡犬尽,但愿官府无追呼。
读书虽苦亦何知,仕宦纷纷强此时。旧学望君真短短,新诗爱我已枝枝。
清生野槛晨风远,暖度山窗昼日迟。出处从今能自卜,不庸蓍蔡已无疑。