孤雁声嚘嚘,忧如司马牛。
君不见煮豆燃豆萁,斯人者斗米尺布渠岂羞。
知有鹡鴒在原不,知有棠棣之华不。
尚平游岳定何年,饮蜡群中戏拍肩。双鬓欲沾梅峤雪,孤怀悽断竹林烟。
衡门细雨淹三径,欹案隆寒对一编。吟傍槁梧看腊尽,此心潜发在花前。
念尔云装客,寻仙石照门。虬鸾思欲御,日月厌为樊。
圣院参神侣,真峰访道言。桃花沿棹处,毋得更迷源。
可叹蓬庐士,衰迟尚一经。德贫心自守,穷逝气难平。
短日啼慈母,秋云泣友生。当时激昂意,抱取岱山征。
珠璧穷暮天,赋诗吾自怜。孤独凄在眼,岁除无一钱。
颜色凋青镜,贱贫心宴然。室人莫交谪,听我鸣清弦。
镜湖没狂客,剡曲草徒芳。明月思当日,风流不可忘。
仙人天宝上,夜台会稽傍。秪今千载里,谁是贺知章。
黄绶荣新牒,华颠惜美材。
越心枝上远,羌思笛中来。
烽烬和星落,刀环伴月开。
寄言栖棘地,鸾翮少徘徊。
江湖群盗满,搔首叹离居。旧好谁怜子,新篇独起予。
风前停野酌,雨后剪春蔬。不负山阴约,柴门更扫除。
天地回春律,山川扫积阴。
波光迎日动,柳色向人深。
沾洒忧时泪,飞腾灭虏心。
人扶上危榭,未废一长吟。
古人已死书独存。
吾曹赖书见古人。
後之视今犹视古,吾书未泯要有取。
贾生痛哭汉文时,至今读之有余悲。
魏徵嘻笑封德彝,生亦岂责绛灌知。
穷秋风雨卧孤馆,万世悠悠百年短。
垂死成功亦未晚,安知无人叹微管!