两两星躔九九车,天津笑我醉骑驴。
床头正可著周易,架上何妨抽汉书。
幸有古人同臭味,不嫌儿子似迂疏。
颓然白发虽堪鄙,耐事禁愁却有余。
两眼欲读天下书,力虽不迨志有余。
千载欲追圣人徒,慷慨自信宁免愚?置书不读谈虚无,谁其始为此创疽?古时泽被禽与鱼,博施所以为唐虞。
正使老释信不诬,为我未免近杨朱。
高轩大旆塞路衢,台阁尊显来于于,安得禹皋日陈谟,沾濡四表无焦枯,坐令事业见真儒,老农不恨老耕鉏。
面骨峥嵘鬓欲疏,退藏只合卧蜗庐。
自嫌尚有人间意,射雉归来夜读书。
力不扶微学,心犹守旧闻。
壁间科斗字,秦火岂能焚?
今日我复悲,坚卧脚踏壁。
古来共一死,何至尔寂寂!
秋风两京道,上有胡马迹。
和戎壮士废,忧国清泪滴。
关河入指顾,忠义勇推激。
常恐埋山丘,不得委锋镝。
立功老无期,建议贱非职。
赖有墨成池,淋漓豁胸臆。
瓜芋村边一亩宫,闭门不复问穷通。
生羞奏技伶人里,死怕标名狎客中。
讲学有谁明太极,吟诗无路和薰风。
身今老矣空追悔,但祝吾儿勿似翁。
衰桐无叶报萧飕,卧听窗声作许愁。
檠暗冷光侵砚几,瓦疏飞片落香篝。
病思结客游梁苑,狂爱提军人蔡州。
也欲访梅湖畔去,黄尘满袖欲盟鸥。
读书不厌勤,勤甚倦且昏。
不如卷书坐,人书两忘言。
兴来忽开卷,径到百圣源。
说悟本无悟,谈玄初未玄。
当其会心处,只有一欣然。
此乐谁为者,非我亦非天。
自笑终未是,拨书枕头眠。
日高犹掩水窗眠,枕簟清凉八月天。泊处或依沽酒店,
宿时多伴钓鱼船。退身江海应无用,忧国朝廷自有贤。
且向钱唐湖上去,冷吟闲醉二三年。
我昔读书夜达晨,膏烛且尽继以薪。
年来渐知得力处,箪瓢陋巷忘其贫。
尔曹有身须自立,幸逃薪水共朝夕。
不于文章自勤苦,长大始悔何益。