青丝白马谁家子,粗豪且逐风尘起。不闻汉主放妃嫔,
近静潼关扫蜂蚁。殿前兵马破汝时,十月即为齑粉期。
未如面缚归金阙,万一皇恩下玉墀。
牛羊下来久,各已闭柴门。风月自清夜,江山非故园。
石泉流暗壁,草露滴秋根。头白灯明里,何须花烬繁。
日落风亦起,城头鸟尾讹。黄云高未动,白水已扬波。
羌妇语还哭,胡儿行且歌。将军别换马,夜出拥雕戈。
戍(shù)鼓断人行,边秋一雁声。(边秋一作:秋边)
露从今夜白,月是故乡明。
有弟皆分散,无家问死生。
寄书长不达,况乃未休兵。
戍楼上的更鼓声隔断了人们的来往,边塞的秋天里,一只孤雁正在鸣叫。
从今夜就进入了白露节气,月亮还是故乡的最明亮。
有兄弟却都分散了,没有家无法探问生死。
寄往洛阳城的家书常常不能送到,何况战乱频繁没有停止。
戍鼓:戍楼上的更鼓。戍,驻防。断人行:指鼓声响起后,就开始宵禁。边秋:一作“秋边”,秋天的边地,边塞的秋天。
露从今夜白:指在气节“白露”的一个夜晚。
有弟皆分散,无家问死生:弟兄分散,家园无存,互相间都无从得知死生的消息。
长:一直,老是。达:到。况乃:何况是。未休兵:战争还没有结束。
篷窗恰受夕阳明,杨柳梨花半月程。
老去不知寒食近,一篙烟水载春行。
莫说寻芳已后时,春蔬解甲茗搴旗。
松风石铫晴云盌,不是吾曹未必奇。
公子无肠秋满壳,山吏无魂饱霜箨。
寒浦醉骨糟丘台,鸣髇数肋凌烟阁。
故人斜封三印红,秋江已在吾目中。
角声唤起边城梦,雪岸打围芦荻风。
暄风已惬绿阴凉,小簟初横六尺床。
如宇宙宽容膝地,与尘埃隔及肩墙。
鸟乌声乐樱桃熟,田舍人忙麦饭香。
留得壁间双不借,尚堪锄水共移秧。
老去筋骸转觉衰,閒忙犹复费支持。
傍山新接龟头屋,为菊重编麂眼篱。
仕宦已忘如隔世,力田断不似逢时。
北窗高卧美无价,山鸟竟知吾是谁。
野烟啼鸟各忻然,一枕山篱又几年。
不可奈何天有命,久当已矣世无缘。
跨牛仰面自横笛,骑鹤缠腰那办钱。
芦苇秋声石桥月,只餐荷气亦成仙。