予年十二,先君自虔州归,为予言:“近城山中天竺寺,有乐天亲书诗云:一山门作两山门,两寺原従一寺分。
东涧水流西涧水,南山云起北山云。
前台花发后台见,上界钟清下界闻。
遥想吾师行道处,天香桂子落纷纷。
笔势奇逸,墨迹如新。
”今四十七年矣。
予来访之,则诗已亡,有刻石存耳,感涕不已,而作是诗。
香山居士留遗迹,天竺禅师有故家。
空咏连珠吟叠壁,已亡飞鸟失惊蛇。
林深野桂寒无子,雨浥山姜病有花。
四十七年真一梦,天涯流落涕横斜。
四面垂杨十里荷,问云何处最花多。画楼南畔夕阳和。
天气乍凉人寂寞,光阴须得酒消磨。且来花里听笙歌。
吾学空门非学仙,恐君此说是虚传。海山不是吾归处,归即应归兜率天。
闻停岁仗轸皇情,应为淮西寇未平。不分气从歌里发,
无明心向酒中生。愚计忽思飞短檄,狂心便欲请长缨。
从来妄动多如此,自笑何曾得事成。
郁郁复郁郁,伏热何时毕。行入七叶堂,烦暑随步失。
檐雨稍霏微,窗风正萧瑟。清宵一觉睡,可以销百疾。
锡杖登高寺,香炉忆旧峰。偶来舟不系,忽去鸟无踪。
岂要留离偈,宁劳动别容。与师俱是梦,梦里暂相逢。
蔼蔼美周宅,樱繁春日斜。一为洛下客,十见池上花。
烂熳岂无意,为君占年华。风光饶此树,歌舞胜诸家。
失尽白头伴,长成红粉娃。停杯两相顾,堪喜亦堪嗟。
紫薇花对紫微翁,名目虽同貌不同。独占芳菲当夏景,
不将颜色托春风。浔阳官舍双高树,兴善僧庭一大丛。
何似苏州安置处,花堂栏下月明中。
逐处花皆好,随年貌自衰。红樱满眼日,白发半头时。
倚树无言久,攀条欲放迟。临风两堪叹,如雪复如丝。
迟迟禁漏尽,悄悄暝鸦喧。夜雨槐花落,微凉卧北轩。
曙灯残未灭,风帘闲自翻。每一得静境,思与故人言。