落日馀寒锁水城,汀洲绿遍客空惊。年来懒作寻芳梦,一树閒花任蝶争。
欲向春山访隐君,野桥行过路才分。上方楼阁应无数,留与闲僧管白云。
美人如玉马如云,误却开元万乘君。不写班姬辞辇意,画师空说李将军。
绕庵种菊待秋先,不道春苗已厌尝。酒效少陵拈重碧,花怜惟演进姚黄。
满城风雨重阳意,三径荒芜几处香。况有惠山泉可试,拟同桑苧对幽芳。
大宝州中无不有,难分高下与洪纤。海名香水随心见,珠号摩尼信手拈。
莫道山河如幻化,须知世界要庄严。上人燕坐悠然处,俗士如何不具瞻。
武陵倒插西湖边,明河吹碎玛瑙圆。桃花千树坠红雨,垂杨十里排苍烟。
中有紫髯白晢之神仙,手抱明月湖上眠。玉华樵者时送酒,绿萝渔子歌采莲。
槛外星辰大如石,床头蛟龙细似蝉。秋风吹出紫霞去,赤手驾鳌沧江前。
忽向月中拔青桂,千枝万枝泣婵娟。五三仙人骑古云,北斗错落衣翩翩,坐令相楫不敢先。
捷书一夜飞天门,汉家天子坐甘泉。朱衣侍者人一编,我得闻之心茫然。
武陵之卧二十年,昔者何为与世遗,今者何为与世怜。
十月冰霜塞大川,长安美酒斗十千。黄金骆马白玉鞭,迟君鸣佩共朝天。
只恐武陵春色怨其主,落花千尺啼晓鹃。令君欲归归不得,楚江枫冷钓渔船,明月来移北山篇。
良人一别妾,长剑远从戎。涕泪青楼里,音书紫塞东。
关河秋色动,机栘月华空。亦有寒衣在,年年望北鸿。
瑟瑟江上风,密密山前雨。风雨莫少停,留得郎舟住。
帘栊上夜珠,阑于倚寒玉。客子在天涯,相思春草绿。
蜀道之难自古今,岂令华发独能任。思家多少玄猿泪,解绶徘徊赤子心。
秋落舟航巫峡险,人言风雪锦江深。坐来万里谁消息,明月关山处处砧。