真谛休谈欲度人,度人先自正其身。
天伦弃掷如萧梗,反认他亲作己亲。
畴昔江乡识此君,清风凛凛动霜筠。被谁点染移将去,也受京华半面尘。
游公已去今安在,学步虚声过午清。
最喜高谈言太极,一轮放下月华明。
随潮染岸石,逐沬聚浮楂。徒令阿谷丽,停筐不汰沙。
征马入他乡,山花此夜光。离群嘶向影,因风屡动香。
月色含城暗,秋声杂塞长。何以酬天子,马革报疆场。
涂抹东西遍,床头膏沐香。恐为嗔老物,不敢近新妆。
翻覆百年态,凄凉数寸光。道心无老少,憔悴亦何伤。
五鹿春沙,百花晴槛,计程犹是,帝京三辅。嫩柳鞭丝,斜阳帽影,碧草依然南浦。
且莫匆匆别,试同寻上元游侣。香车宝马,暗尘明月,尽堪君住。
况有盈尊清醑。便醉拥红妆,听歌金缕。良会无多,酒人能几,忍使骊驹催去。
卧阁漳河畔,正绿水芙蓉深处。从今两地,相思千里,梦魂辛苦。
芳屏画春草,仙杼(zhù)织朝霞。
何如山水路,对面即飞花。
美丽的屏风上画着春天的花草,仙女的机杼上织着早晨的云霞。
但是这些又怎比得上青山绿水的道路上,迎面飞舞而来的花瓣呢。
杼:织布机上的筘,古代亦指梭。
病减无三日,春归又隔年。能传闭关句,来破拥衾眠。
落雨时连蒂,喧禽不出烟。开帘放香篆,应始觉晴天。
桐庐江水碧,百丈见游鱼。
元是新安水,流从下濑初。
清风寒到底,明月静涵虚。
尘土谁难濯,人心自不知。