郡郭东南积谷山,谢公曾是此跻攀。
今来惟有灵池月,犹是婵娟一水间。
早发赵家围,问舟彭蠡涯。每怀辄数日,一别不多时。
乍起无条语,初沾未釂卮。烟波风色远,鱼鸟看人痴。
倦倚西风十二楼,苦吟彊半为悲秋。几回搦管题红叶,怕逐春泉出御沟。
国朝钞法古所无,绝胜钱贯如青蚨。试令童子置怀袖,千里万里忘羁孤。
岂期俗下有奸弊,往往造伪潜隈隅。设科定律非不重,奈此趋利甘捐躯。
纵然桎梏坐囹圄,剩有囊橐并尊壶。生平心胆死相遁,口舌所挂多无辜。
人生既以不堪此,恶卒乃藉生危图。苦之捶楚甘酒肉,役用在手犹柈珠。
或思夙昔报仇怨,或出希觊倾膏腴。搜求宁肯剩鸡狗,污辱间有连妻孥。
何如巧遇贤令尹,烛照剑断神明符。先穷支蔓到根本,矿铁虽硬归红炉。
非唯此境少忧畏,亦遣邻邑多欢愉。自怜弱肉脱虎口,从此饮水皆醍醐。
誓将白首至死日,顶戴岂与劬劳殊。愿推此举遍天下,咸使良善安田庐。
鸿鹄慕稻粱,日夜疑罝罘。蜻蛉善蜚翔,不为食饮留。
胶丝竹竿杪,童子与我仇。出处或类此,明明君子羞。
近世喜高论,罔知道沉浮。朵颐非吉人,赴海岂善谋。
万事固有理,彼哉宁易求。爱子智虑明,吾言非暗投。
自古高人偏爱竹,常向轩前看未足。眉山苏子笔如神,洋州老可曾相熟。
东鲁藩垣有卯君,等閒濡染生烟云。俨然如到嶰谷上,金刀截断苍苍纹。
莫说淇园春雨霁,此君在在增佳致。帝子啼痕色尚斑,丹阳径造留深意。
三更月上照寒阴,孤稍化出虬龙吟。世间草木敢相抗,直节清风照古今。
退道愚生。意乱心生。丧命尽贪生。不畏神明察日,千愆万过迷生。
死堕酆都苦苦,苦尽傍生。进道清真忘世梦,闲看圣教似书生。
达理悟修生。气结神灵异,自然有、霞彩光生。宝鉴碧霄光耀,真个先生。
乍解征鞍,又理汉江归棹。不思量、恹恹病倒。今宵欢尽,怕鸡窗催晓。
柳丝愁、恨花偏笑。
东风转眼开了,酴醾须到。约重来、还须去早。餐风眠露,嘱蛾眉休扫。
最伤心、袖边人老。
火炎逢六月,金伏过三庚。几度衣裳汗,谁家枕簟清。
颁冰无下位,裁扇有高名。吏部还开瓮,殷勤二客情。
冷笑申公老汉班,不成一事又空还。与其零雨难苏物,孰若为云只在山。
庭草静涵春意足,野瓢休挂树阴闲。多应粪土看荣贵,留得清风宇宙间。