每对春风竞吐芳,胭脂颜色更浓妆。含羞自是不言者,从此成蹊入醉乡。
那时那日此门中,桃花树下初相逢。
只见仙人种桃树,未闻仙人看花红。
朝朝期待仙人顾,日日桃花笑春风。
忽闻仙踪一朝至,桃花人面分外红。
桃花谷里桃花仙,桃花美人树下眠。
花魂酿就桃花酒,君识花香皆有缘。
美酒消愁愁不见,醉卧花下枕安然。
花中不知日月短,岂料世上已千年。
不入浊世凡尘染,情愿枝头做花仙。
春来三月香风送,便是花奴问君安。
年少刘郎初见时,似笑东风三两枝。
刘郎白发欲再见,前溪落尽迷佳期。
雨过新含灼灼华,烟笼芳树势交加。狂飞粉蝶穿朱槛,巧啭流莺傍碧纱。
露井细香飘烈麝,霜林浓艳散馀霞。啮毫更近成阴处,似入仙源一径斜。
带雨开荒径,临风护竹垣。江山长作伴,旦暮共忘言。
路泞妨车过,门深隔市喧。破寒应是酒,潦倒对清樽。
野店桃花红粉姿,陌头杨柳绿烟丝。
不因送客东城去,过却春光总不知。
自然秾脸与深唇,一味繁红也绝伦。沧海浪传千岁种,武陵应有四时春。
去年崔护诗仍在,前度刘郎意独亲。亦要清樽相料理,可能但倚笔如神。
暖触衣襟漠漠香,间梅遮柳不胜芳。数枝艳拂文君酒,半里红欹宋玉墙。尽日无人疑怅望,有时经雨乍凄凉。旧山山下还如此,回首东风一断肠。
桃花浅深处,似匀深浅妆。
春风助肠断,吹落白衣裳。
桃花朵朵盛开,那或深或浅的颜色,好似美貌姑娘面容上浓淡相宜的薄妆,让人心怡。
可无情的春风却将那美丽的花瓣吹落于我的白衣之上,这让人情何以堪啊!
千株含露态,何处照人红。风暖仙源里,春和水国中。流莺应见落,舞蝶未知空。拟欲求图画,枝枝带竹丛。