身如病鹤短翅翎,雨雪飘洒号沙汀。
天风忽吹不得住,东下巴峡泛洞庭。
轩皇张乐虽已矣,此地至今朝百灵。
雄楼岌嶪镇吴楚,我来举手扪天星。
帆樯才放已隐隐,云气乱入何冥冥。
鼋鼍出没蛟鳄横,浪花遮尽君山青。
黄衫仙翁喜无恙,袖剑近到城南亭。
眼前俗子败人意,安得与翁同醉醒。
东坞梅初动,香来托意深。
明知在篱外,行到却难寻。
酒瓮山边古钓矶,沙鸥与我共斜晖。
目前虽有小得丧,天下岂无公是非!沧海横流何日定,古人复起欲谁归?道边醉倒君奚憾,岂失风尘一布衣!
钟鼓楼前官样花,谁令流落到天涯?少年妄想今除尽,但爱清樽浸晚霞。
我与梅花有旧盟,即今白发未忘情。
不愁索笑无多子,惟恨相思太瘦生。
身世何曾怨空谷,风流正自合倾城。
增冰积雪行人少,试倩羁鸿为寄声。
护惜常愁满树开,况无一片在苍苔。
眼高嬾为凡花醉,肠断惊闻暮角哀。
写向素绡时拂拭,移来幽圃自栽培。
论心竟是明年事,输与酴醾在酒杯。
槁竹乾薪隔岁求,正虞雪夜客相投。
如倾潋潋蒲萄酒,似拥重重貂鼠裘。
一睡策勋殊可喜,千金论价恐难酬。
他时铁马榆关外,忆此犹当笑不休。
渐近重阳天气嘉,数椽茆竹淡生涯。
山童拥篲扫黄叶,邻女傍篱收碧花。
避俗要生轮四角,出门何啻路三叉。
晚窗酒尽无多叹,试问前村好事家。
山村梅开处处香,醉插乌巾舞道傍。
饮酒得仙陶令达,爱花欲死杜陵狂。
江上梅花吐,山头霜月明。
摩挲古藤杖,三友可同盟。