展开阅读全文
诗翁憔悴老一官,厌见苜蓿堆青盘。
归来羞涩对妻子,自比鲇鱼缘竹竿。
今君滞留生二毛,饱听衙鼓眠黄紬。
更将嘲笑调朋友,人道弥猴骑土牛。
愿君恰似高常侍,暂为小邑仍刺史。
不愿君为孟浩然,却遭明主放还山。
宦游逢此岁年恶,飞蝗来时半天黑。
羡君封境稻如云,蝗自识人人不识。
寂寞王子猷,回船剡溪路。
迢遥戴安道,雪夕谁与度。
倒披王恭氅,半掩袁安户。
应调折弦琴,自和撚须句。
离离暑云散,袅袅凉风起。池上秋又来,荷花半成子。
朱颜易销歇,白日无穷已。人寿不如山,年光忽于水。
青芜与红蓼,岁岁秋相似。去岁此悲秋,今秋复来此。
使君何在在江东,池柳初黄杏欲红。
有兴即来闲便宿,不知谁是主人翁。
游宦京都二十春,贫中无处可安贫。长羡蜗牛犹有舍,
不如硕鼠解藏身。且求容立锥头地,免似漂流木偶人。
但道吾庐心便足,敢辞湫隘与嚣尘。
展开阅读全文
识本色人须本色,臭味论心不论迹。
青莲居士浣花老,画像有人能画得。
非陈无己黄鲁直,看画题诗难落笔,
醉翁万代文章伯,中年偶堕滁阳谪。
琅琊山亭酿泉酒,翁心不醉醉宾客。
庆历朝廷天清明,谁张党论摇升平。
禽鸣不知人之乐,党论无乃犹禽鸣。
一时人乐从太守,交错觥筹送杯酒。
乐其所乐翁来思,宾客欢哗终不知。
既是宾客尚不知,画工焉得而画之。
彼弈者弈射者射,摇毫臆度丹青解。
醉翁醉态尚难摹,翁心乐处如何画。
皆山一曲吾能歌,童而习之今鬓皤。
翰墨世无苏老坡,奈此图中风景何。
送君诗者悉豪雄,男子身穷道不穷。
为问何凭游海内,唯应所恃在胸中。
渡过淮水即河水,路背南风多北风。
谁料褐衣抱珠璧,九霄夜月贯长虹。
畎亩孤城外,江村乱水中。深山催短景,乔木易高风。
鹤下云汀近,鸡栖草屋同。琴书散明烛,长夜始堪终。
跻险不自喧,出郊已清目。溪回日气暖,径转山田熟。
鸟雀依茅茨,藩篱带松菊。如行武陵暮,欲问桃花宿。
浣花流水水西头,主人为卜林塘幽。已知出郭少尘事,
更有澄江销客愁。无数蜻蜓齐上下,一双鸂鶒对沉浮。
东行万里堪乘兴,须向山阴上小舟。