便风船尾香粳熟,细雨层头赤鲤跳。待得江餐闲望足,日斜方动木兰桡。村边紫豆花垂次,岸上红梨叶战初。莫怪烟中重回首,酒家青纻一行书。
歌谣数百种,子夜最可怜。慷慨吐清音,明转出天然。
丝竹发歌响,假器扬清音。不知歌谣妙,声势出口心。
长芦老人半圣号,眉毛不惜为谈空。静委耽禅如缚律,悬知选佛胜封公。
影沉寒水雁无意,春入幽园花自红。欲向池阳参百问,却惭勾贼乱家风。
黄河浩浩不可航,腰壶欲渡何其狂。
妪挽翁衣愿无渡,忠爱深言反逢怒。
河流滔滔翁溺死,老妪搏膺泪如雨。
行人劝妪莫痛作,痛伤之极能断肠。
古来复谏多不祥,鸱夷浮江吴国灭,
老臣疽背霸王歇。
静女不下堂,游子志四方。
五花骄马金络脑,出门仆从生辉光。
草青沙软湿春雾,玉蹄联翩踏花去。
楼头明月阙又圆,西风一夕生庭树。
明璫缀以木难珠,锦衣系以貂襜褕。
青眉玉颊为谁好,天阔飞鸿无素书。
今年花落容华在,明年花发容华改。
离鸾别鹄不自怜,人生难得长少年。
青丝织作双鸳鸯,紫丝绣成双凤凰。
在家不敢窥屏著,心愿出门逐夫婿。
琴中解道人心事,不辞半夜将身去。
君亲涤器妾当垆,岂料赋成天上知。
临邛旧事不记省,千金多买青蛾眉。
嫁时衣裳今尚在,妾貌未衰君意改。
当时去家恨太迟,今日思家翻自悔。
玉环既断不复连,青铜既破不复圆。
古来往人多薄命,不见鸾胶能续弦。
但愿新人同燕婉,桃花长春月长满。
竹底开幽径,山根结小楼。
谁知多病苦,自判一生休。
舟著平沙尾,桥横古渡头。
往来皆物役,却扫独无求。
鞭上芦花柳色中,匆匆须放状元红。东君已播芳菲令,莫倚雕栏待晚风。
势利交游聚与分,会真堂上合离群。形骸外索难为侣,风义中寻偶得君。
水鉴秋来宜泛月,桃源花后且穿云。此生已是龙山客,高论相过我欲闻。
折桂文如锦,分忧力若春。位高空倚命,诗妙古无人。
有感禾争熟,无私吏尽贫。野人如有幸,应得见陶钧。