遽有嵩山役,恰然逢此春。旌旗拂岫入,车马驻萝新。
坐爱溪花发,行怜寨兽驯。时雷苏万物,君重系累民。
汤侯心迹清,潇洒兰与雪。惟兰媲芳馨,惟雪儗素洁。
读书负高志,武爵承世勋。缓带杜元凯,雅歌祭将军。
分阃帅淮南,大藩佐江右。兰雪凛清风,从初未尝有。
功并西山立,名与章江流。金貂图麟阁,努力追前修。
虬松千丈拂青云,初下云间散诞身。画史安知海天意,粉图空写洛阳春。
风激黄河白浪生,画船南下日西明。怡人一片萧閒趣,两两水禽相对鸣。
翰苑飞腾二十春,同乡同署更情亲。灯前对酒觥筹数,竹里联诗兴韵新。
梁苑延枚心不展,湘江吊屈叹何频。俄闻瘗玉桑园上,老泪潸潸为故人。
民物之生,厥赋惟均。气禀既殊,灵秀维人。其生之初,父子之慈。
民物斯同,靡或有亏。林栖者乌,性纯且仁。反哺维勤,其参其鶱。
维父维母,生我鞠我。父母孔劳,我心曷舍。雨露既濡,履之则悲。
哀我父母,我宁以时。乌鸣且和,养适其私。静言听之,我心何如。
天之高矣,日之远矣。哀哀父母,我心曷已。立身扬名,维孝之大。
勖尔君子,敬励于志。
青松出乔木,遥望十里阴。少年不结友,岁暮怀同襟。
同襟问为谁,定山携一琴。悠然一鼓之,不辩古与今。
在昔经江东,多士予所钦。论交一觞酒,惟我与子斟。
岂意千载下,复此闻韶音。我病不出户,何时还盍簪。
茫茫宇宙内,与此契其深。
草木自有性,湖山更乞灵。冰霜仙骨瘦,桃李世情腥。
惹袖香全别,和羹子未青。未须携铁笛,吹月上湖亭。
贤圣久寂寞,六籍无光辉。元气五百年,一合又一离。
男儿生其间,独往安可辞。邈哉舜与颜,梦寐或见之。
其人天下法,其言万世师。顾予独何人,瞻望空尔为。
年驰力不与,抚镜叹以悲。岂不在一生,一生良迟迟。
今复不鞭策,虚浪死勿疑。请回白日驾,鲁阳戈正挥。
北风万木正苍苍,独占新春第一芳。
调鼎自期终有实,论花天下更无香。
月娥服御无非素,玉女精神不尚妆。
洛岸苦寒相见晚,晓来魂梦到江乡。