种桃种得春一原,逃死逃得秦外天。杀鸡为黍替草具,不识晋语犹秦言。
昨日相逢今日别,流水落花行路绝。鸡黍更从仙隐设,疑是齐东野人说。
典午乱多仍治少,此事明明不分晓。一秦才灭一秦生,避世避人还避秦。
忆昔怒驱丞相去,犹思上蔡东门兔。纵有封君禄万钟,争如食邑桃千树。
空山惜日见日长,秦民怨日偕日亡。恨身不为治时草,不恨祖龙长不老。
才见茅檐插柳条,便知寒食是今朝。春应不恨相寻晚,应恨常阴一半消。
谁遣蒲牢吼夜阑,玉虫剪尽玉脂乾。高山流水易为赏,求赏此声人独难。
精琼老瓦汰沉沙,蜂掠残零晚未衙。功谢囊中餐玉法,钵分天上演纶家。
蔓虽引去徐留蒂,鞭欲行来嫩挑芽。野蔌众多烦饤饾,敢从一箸万钱誇。
华风煖入劝耕卮,后苑词头欲下时。父老怕公归觐速,莺花惜日燕歌迟。
肥生鸭顶痕遵渚,嫩学鹅儿蔓染丝。好是东郊元祐寺,两年千骑驻旌旗。
妃子惊回午枕时,别无名品略因依。效颦已笑林禽粉,谐俗偏嫌谢豹绯。
碧酒晕朱犹未褪,丹肌痕露欲全晞。同盟更有红千叶,细剪垂丝纬锦机。
庐山倚南极,乾坤一高邱。绝顶有佳处,可作仙人楼。
诏书命我访奇品,等閒却遂平生游。白鹿洞在五老傍,我来讲席重铺张,青云见彩霞生光。
玉声左右泉不断,我行东峰涧有梁。眼明还直西南望,澄湖烟水俱苍苍。
不知乘舟者谁子,望我应恨天衢长。庐山如庐几万间,与仙作主去复还。
黄尘滔滔似海水,此山即是蓬莱山。载歌唐人诗,我句亦时发。
九江秀色行揽之,楚帆风送飞鸿没。五老五老真有情,万峰之中独自成。
何时拄杖往参立,上呼群仙下紫京。笑攀北斗挽银汉,共洗浊世邻太清。
湖北湖南度夕晖,望中山影坐来微。具区泽近九龙卧,沧海云空一鹤飞。
日月每将閒事遣,阴晴长与夙期违。清斋不独葵堪折,竹笋鲜新蕨本肥。
不观泉水即登山,诗卷长携木石间。江逆海潮穷地脉,峰参星斗入天关。
风回碧涧千川象,霜落丹厓万古颜。闻道瑶台在霄汉,野人何意问仙班。
病起乾坤大,秋分日夜中。山花还我径,露草更天风。
膰俎分清庙,诗筒寄野翁。南楼明月夕,谁与一樽同。