老梅何偃蹇,雪时方始花。
自守岁寒性,不肯随春华。
隐人适然见,称植溪水涯。
瘦影无阳艳,清香绝淫邪。
閒静如隐人,隐人心所嘉。
樵牧无见侵,以贻隐人嗟。
闲身出尘表,世鞅讵能绝。
真若寒崖松,凌傲几霜雪。
枝叶任生枯,唯自老根节。
更有无心云,油然足怡悦。
逝水尚东流,白日易西没。
悠悠天地间,二物何飘忽。
促迫於生人,绿鬓成华发。
昧者不自如,终朝常汩汩。
利欲沈厥身,其本已先蹷。
孰若缮真性,以自固灵骨。
西风日夜起,江上枫叶赤。
可怜未归人,复送行远客。
相见鬓毛改,转觉世路迫。
他日慰相思,岂必在书尺。
薄俗能移人,出处当自力。
我行欲从车,好风苦相招。谓言困行役,厌此道路遥。
骎骎四骆马,终日在岧峣。簿书更追随,精耗发欲焦。
乃复汎柏舟,锦幔兰为桡。是时春始和,暖风秀兰苕。
彼柳已青青,彼桃已夭夭。王事敢不修,我行歌且谣。
彼不知之者,谓我士也骄。不知非所知,我兹以逍遥。
尘土能污人,有如衣匪浣。驱车出闉阇,纵目尽江汉。
渔舟泛青云,潇洒雁为伴。芦花如飞雪,时逐风散漫。
可怜独清人,憔悴行泽畔。
炎天自欲沉朱李,诗社初欣见素梅。绿柳荐风消酷暑,青荷飞雨濯尘埃。
墙头竹影纷纷出,水面菱花细细开。拍手浩歌情不尽,笑君佳句泥流杯。
久雨我亦厌,涔涔落不公。下田何太滥,东海更群凶。
道路沾濡际,干戈蹋茸中。楼台虚蜃气,波浪假鲸风。
老者见不忍,高天诉曷通。掌杯虽拨闷,抑郁尚填胸。
先生无喜亦无嗔,默默熙熙满抱春。已办恕心何忤物,尽能虚已自容人。
卧凭高枕欺江雨,醉把深杯纳世尘。向晚不知花在地,开门一笑堕头巾。
此病都因痛饮中,自凭断饮作医功。便须真止从陶令,也莫无多学次公。
醒坐煖宜东阁火,酣眠煞忌北窗风。重君猛省吾深喜,安得聪明及阿鸿。