岘石巉嵾孤根深,下盘厚土云气阴。中有千万窍突如,风来遇之如笙琴。
昨当醉狂推撼此,天地忽然为之动,山鸣鬼哭百兽吟。
我时便欲驱使六丁移之去,家遥屋卑无顿处。于乎一石且无顿处,徘徊归来日沉树。
连年至日多暄暖,不似今年暖更饶。脉脉水泉元自动,微微云物向人遥。
即防腊意传梅蕊,更遣风光媚柳条。便可抽身解簪组,且谋春事件渔樵。
冬青手植年真久,冷日寒姿颇映堂。追悔木阑晴未补,忍教风干夜俱伤。
乱阶朱实离离静,仆雪青条茜茜长。翘首高云忆松柏,后凋溪壑转苍苍。
示我阴阳阖辟机,舂陵墨雨洒门扉。直从罔象前头见,人与乾坤一处归。
迟明向南亩,疏星在檐端。夫出妇亦随,无非分所安。
道旁往来人,下车时一观。问津津不知,仰视飞鸟还。
逻苗远峙夕,濯足荒沟寒。吾惜耦耕好,焉知世路难。
伐鼓收西畬,黄云被江干。聊周代糟糠,作粥欢宾颜。
邻叟携儿来,嬉戏松下关。齐声鼓腹讴,永谢攒眉欢。
长夏江村风日清,檐牙燕雀已生成。蝶衣晒粉花枝午,蛛网添丝屋角晴。
落落疏帘邀月影,嘈嘈虚枕纳溪声。久拚两鬓如霜雪,直欲樵渔过此生。
黄帘翠幕断飞蝇,午影当轩睡未兴。
枕稳海鱼鑴紫石,扇凉山雪画青缯。
廊阴日转雕栏树,坐冷风生玉碗冰。
满案诗书尘蠹甚,故应疏懒过炎蒸。
乘月入秋山,月午山蹊静。
森森松竹林,夹道散疏影。
阴风留暗壑,白露蒙朝岭。
耿耿村鸡鸣,坐感单衣冷。
靡靡春事退,寂寂夏日长。
日日骑马归,卧此北户凉。
官事幸休逸,甘为白头郎。
朝出暮还家,悠悠愧路旁。
所欣药物灵,颇觉疾病康。
幸免三已愠,敢希五馈浆。
难堪七有余,不过三已尝。
呼儿且粝食,贫固士之常。
渚华初出水,堤树亦成行。吟罢天津句,薰风拂面凉。