须眉不觉尽为霜,尚借戎装作道装。肘后未曾离组绶,斗酒犹自现干将。
几度逢君在客踪,每从人口识仁风。独培元气蛮烟外,手播阳和海县中。
九老溪山同白傅,大家文字继忠公。寄来珠玉新盈箧,昨夜光芒屋角东。
高楼雄近郭,古驿带长堤。石室横当北,梧江抱自西。
光摇虚壁动,青入画阑低。缥缈云生牖,崚嶒石作梯。
四隅回曲阁,三叠跨长蜺。朱拱浮花满,明窗落照齐。
佳哉行乐地,久矣困征鼙。虽复橐弓后,犹闻伏枥嘶。
风高团赤叶,苔浅涩青泥。屋角闲铃语,檐牙寄鸟栖。
晚帆归习习,霜
老莱子有五色衣,少莱子有五色笔。衣舞班斓有尽时,笔飞青简无穷日。
每常中夜起鸡声,亦曾草檄母窥屏。子年六十母九十,母头全白子全青。
阶前幼稚立四五,长者能文少者语。人生快意岂在多,莫惜堆盘献鸡黍。
君不见叔皮避地河西居,王命论成还著书。汉家纪传定义例,作者何必皆石渠。
平津六十初应诏,再至太常方见召。奇才伟貌众所推,得君何必皆年少。
君家有书非野史,碧血荧荧光透纸。笔端生气万古存,君与人人皆不死。
少莱子,老布衣,世上好恶多是非。三闾之后若无子,日月谁与争光辉。
请簪此笔立殿陛,可以上报三春晖。
千里天台客,重来喜柰何。郡传一手劄,寺问两头陀。
野史操无简,山人卧有蓑。隔年期故在,不放仲春过。
山雨潇潇鸡乱鸣,竹林风起薄寒生。斜沾笔架应千点,暗滴苔阶正五更。
树尾残花从摆落,陇头嘉谷自生成。只怜未罢东吴战,遍野尸骸不可耕。
望见家山未到家,客愁依旧满天涯。青尊倾尽诗难写,绿水流多鬓易华。
鹤避渔蓑过别浦,雨催秧鼓急平沙。村烟不似秦人隐,谁种桃溪十里花。
百尺青萝不可扳,为谁名字落空山。似因宿世留丹穴,故向今生认玉环。
面目本来看石壁,梦魂从此恋松关。他年若遂扁舟愿,定访仙踪到此间。
凭高竟日对斜曛,一片乡心在白云。绕寺磬从天际入,向城帆到水中分。
窗开山色层层见,地抱江声处处闻。便欲忘忧共杯酒,不堪明发更离群。
寂寞秋心病后知,谁寻踪迹到东篱。溪声入竹交相答,鹤影窥人两自疑。
客思惹多衰芳岸,吟魂销尽夕阳枝。一缶桑落宁辞醉,或者风流亦在兹。