信今传后两无功,老去心情静坐中。梦里岩松过急雨,吟边庭草汎光风。
沧波野鸟秋能白,篱落幽花晚亦红。敢学少年行乐地,北堂趋走未成翁。
长怀七月望,赤壁有人游。此夜复明月,吾亭如小舟。
笛声兼籁起,槎影带星流。客动登高兴,台峰最上头。
书堂新建古城阴,巨榜高题属意深。吾道北南还一脉,斯人今古本同心。
妙从活水生时得,乐向光风起处寻。教思无穷归有道,朱弦休叹少知音。
蜀道本是蚕丛域,古来元不通中国。秦帝金牛计太奇,五丁费尽开山力。
鬼斧神功山为开,悬崖绝壁真奇哉。滟滪瞿塘水势猛,波流日夜声喧豗。
中有畏途称剑阁,羊肠鸟道山形恶。天梯石栈度偏难,鬼见为愁蛇为却。
猿狖呼群接臂行,山魈野魅作人声。愁云惨淡日无色,行人此际难为情。
蜀道之难已如此,临邛险恶尤无比。风俗由来似吐番,州城半绕平羌水。
君家伯氏贤大夫,五马蹀躞专城居。几度经过九折阪,宁为叱驭无回车。
闽蜀山川何隔越,寻兄万里堪愁绝。匕首长飞象耳云,马头几看峨眉月。
于今西北正烽烟,羌笛胡笳听惨然。中宵起坐肠空断,客路思家泪欲连。
蜀道之难应莫叹,长途惟有加餐饭。鹡鸰原上正相思,劝君休起乡关恨。
闻说佳人此坠楼,青山长在水长流。明珠已与珊瑚碎,尚有香魂夜出游。
一别经圆缺,三秋望转明。蛾眉今夕影,鸾镜旧时情。
貌逐清辉减,愁随素魄生。关山千里隔,何处照盈盈。
残露侵罗袂,深宫漏正长。萤光随月影,点点过昭阳。
从来轩冕泪,不滴芰荷衣。独有今朝别,使君先泪挥。
地偏愁会隔,天阔恐书稀。望望车尘远,人人哽咽归。
一片关山月,悲欢望不同。穹庐光照海,沙碛影连空。
轮满开秦镜,弦斜倚汉弓。年年三五夜,魂断玉楼中。
莺花三月出燕关,千里家乡几日还。今夜月明天似水,梦魂先到武夷山。