细雨霏微春又深,买花声度绿杨阴。劳人不会东风意,分得红桃似赤心。
缃桃千叶正宜春,万里风尘叹此身。移向平章亭子畔,徘徊应忆武陵人。
地偏生事僻,转觉入城遥。犬吠三叉路,人行独木桥。
炊烟时灭没,村酒自招邀。昨日蚕新浴,柔桑绿满条。
代马必死战,韩卢必死猎。万族虽有殊,受性固莫夺。
君看伏波翁,心火老不灭。万里战壶头,赤手拥马鬣。
前言一朝酬,英气半途折。海南纪铜柱,城西埋石蕝。
所以高世人,甘守田园拙。梧楸老归梦,桑梓借馀热。
人生贵适意,似用生分别。为问泽车乘,何如水鸢跕。
晴明寒食好,春园百卉开。彩绳拂花去,轻球度阁来。
长歌送落日,缓吹逐残杯。非关无烛罢,良为羁思催。
江风西复东,飘暴忽何穷。初生虚无际,稍起荡漾中。
应吹夏口樯竿折,定蹙湓城浪花咽。今朝莫怪沙岸明,
昨夜声狂卷成雪。
田氏门下客,冯公众中贱。一朝市义还,百代名独擅。
始知下客不可轻,能使主人功业成。借问高车与珠履,
何如卑贱一书生。
仁人迈厚德,可谓名实全。抚迹若疏旷,会心极精研。
履危节讵屈,著论识不偏。恨以荣级浅,嘉猷未及宣。
伊人期远大,志业难比肩。昭世既合并,吾君藉陶甄。
奈何明明理,与善徒空诠。征教或稽圣,穷源反问天。
一官自吴邑,六翮委江壖。始是牵丝日,翻成撤瑟年。
金膏果不就,玉珮长此捐。倚伏信冥昧,夭修惊后先。
安知忘情子,爱网素已褰。为有深仁感,遂令真性迁。
心悲空林下,泪洒秋景前。夫子寡兄弟,抚孤伤藐然。
倾云为惨结,吊鹤共联翩。割念命归驾,诀词向空筵。
树桃阴始合,爱客位常悬。幡然远行时,崇望归朝旋。
悟兹欢宴隔,哀被岁月延。书带变芳草,履痕移绿钱。
冥期傥可逢,生尽会无缘。幸愿示因业,代君运精专。
相思转寂寞,独往西林泉。欲见故人心,时阅所赠篇。
素高陶靖节,今重楚先贤。芳躅将遗爱,可为终古传。
溪流浸茅宇,短檐挂犁锄。
柔桑交午阴,幽禽时相呼。
稚子跨犊眠,梦归候朝驩。
稼翁择其劳,暂往携陶壶。
老妻督少妇,择茧停辟纑。
轻雨日日零,群苗尽怀苏。
战城南,困城北,纵横腐肉乌鸢食。一将侯,万夫死,圣人用之非得已。
国之守,在四邻,善战之臣服上刑。佳兵者,不祥器,常胜之家道所忌。
孤人子,寡人妻,独人父母安忍为。销戈矛,灭锋燧,戢尔熊罴长不试。
䲭鸮逝,凤凰来,与民休息歌康哉。