王孙旧读五车书,手把山阳太守符。
未驾朱轓辞辇毂,却分金节佐均输。
人才自古常难得,时论如君岂久孤。
去去便看归奏计,莫嗟行路有崎岖。
言之少室西,定陟轘辕险。
归心不避危,夕枕屡成魇。
秋声故苑空,野气荒陵掩。
独念京洛尘,曾将客衣染。
桑田沧海事沈沈,慨慷谁能论今古?刖足卞和因献玉,然脐董卓岂无金?虽求知己终难合,差立功名错用心。
老子胸中颇明白,只怜华发不胜簪。
幽卧一禅榻,无人共白云。山泉与溪水,偏遣夜深闻。
细雨迟春色,閒云接晓天。清时依薄宦,秀句近华笺。
地冷梅枝少,川明竹影圆。翻思年少日,折柳系渔船。
壁上陋室铭,门我剪茅亭。
小市鱼虾散寂寂,大江风浪来冥冥。
郭翁虽老犹貌泽,腹贮今古心和平。
只应独将笏拄颊,清坐都不挂毫发。
何必随逐栏头奴,日招税钱三万亿。
前灵运,后延年,桑麻旧国常苑然。
城颓路阙总令好,不知於人安稳否。
鸟声破梦唤客起,还觅朝餐出北门。行过浓荫增凉意,错认苔斑作雨痕。
金鲫池边伤晚风,莲花峰下倚长松。水程半月孤蓬雨,客饭浑家野寺钟。
心事岁寒诗眷属,鬓根秋色老形容。片云影里湖湘隔,莫爱新吟寄短封。
雨妒游人故作难,禁持闲了下湖船。
城中岂识农耕好,却恨悭晴放纸鸢。
猗兰生幽林,秀叶凝绿滋。
含芬静不发,默与清风期。
美人闲婉娈,遗世从云螭。
袖中双珠明,照人冰玉姿。
群动溺忧患,閟光无同嘻。
寂寥岁将晚,独往歌紫芝。