古人已死书独存。
吾曹赖书见古人。
後之视今犹视古,吾书未泯要有取。
贾生痛哭汉文时,至今读之有余悲。
魏徵嘻笑封德彝,生亦岂责绛灌知。
穷秋风雨卧孤馆,万世悠悠百年短。
垂死成功亦未晚,安知无人叹微管!
少从师友讲唐虞,白首襟怀不少舒。
旧谓皆当付之酒,今知莫若信吾书。
朱黄参错鸡鸣後,签帙从横月堕初。
抚几欣然时有得,此翁作计未全疏。
读书四更灯欲尽,胸中太华蟠千仞。
仰呼青天那得闻,穷到白头犹自信。
策名委质本为国,岂但空取黄金印。
故都即今不忍说,空宫夜夜飞秋磷。
士初许身辈稷契,岁晚所立惭廉蔺,正看愤切诡成功,已复雍容托观衅。
虽然知人要未易,讵可例轻天下士。
君不见长松卧壑困风霜,时来屹立扶明堂。
从来好境遍人间,无奈劳生自欠闲。
江近时时吹白雨,楼高面面看青山。
歌声哀怨传三硖,行色凄凉带百蛮。
流落爱君心未已,梦魂犹缀紫宸班。
年年睡债苦相关,好梦长随苦角残。
作意归来偿宿负,透窗遮莫已三竿。
三万里河东入海,万千仞岳上摩天。
遗民泪尽胡尘里,南望王师又一年。
老懒开编早欠伸,强搔短发照青荧。齑盐二十年前梦,尚想长廊撼夜铃。
王师出城南,尘头暗城北。
五军战马如错绣,出入变化不可测。
逆胡欺天负中国,虎狼虽猛那胜德。
马前嗢咿争乞降,满地纵横投剑戟。
将军驻坡拥黄旗,遣骑传令勿自疑。
诏书许汝以不死,股栗何为汗如洗?
但苦奇寒恼病翁,岂知上瑞报年丰。
一庭不扫待新月,万壑尽平号断鸿。
茧纸欲书先研冻,羽觞才举已尊空。
若耶溪上梅千树,久我今年系短篷。
天地回春律,山川扫积阴。
波光迎日动,柳色向人深。
沾洒忧时泪,飞腾灭虏心。
人扶上危榭,未废一长吟。