春风散藻景,山水动微暄。桂棹泛兰渚,摇摇过前川。
汀花媚幽壑,岸柳垂轻湍。环洲屡回复,杂树何缤纷。
微波生镜湖,疏钟来云门。扬帆意超忽,溯流情孤鶱。
逆楫芰荷脆,随波兰芷繁。和风驻瑶瑟,落日沉金尊。
山川缅如故,畴昔谁能存。佳境岂易觌,幽怀愿无谖。
一别家山万里长,多年白骨委沙场。游魂已逐边尘散,空有高台筑望乡。
老夫元是良家子,少年流落戎行里。能将一剑净烟尘,几入重围身不死。
累累金印肘间悬,塞上驰驱五十年。已羡功勋载盟府,久看姓字书燕然。
一朝谢病归岩壑,门外萧条可罗雀。身经百战未龙钟,犹向人前誇矍铄。
宝剑年多锋锷销,枥中老骥鸣萧萧。戎衣挂壁成尘土,旧日红旗颜色凋。
一自投閒经几载,请缨壮志还应在。遥望沙场愿裹尸,犹思铜柱标炎海。
锋镝今年去备边,连营烽火通甘泉。多少材官俱束手,无人贾勇能登先。
将军闻此气勃勃,目眦裂尽冠冲发。便往投书献至尊,雄心誓欲探虎窟。
据鞍顾盼出辕门,垂老还堪报主恩。但令此去清沙漠,不管金鎗臂上痕。
风雨来何骤,虚堂白昼阴。木催愁破屋,巢落不归禽。
水入花畦乱,云埋竹坞深。残虹开晚霁,飞瀑满遥岑。
君向东吴去,幽寻兴不违。水田青稻粒,游女绿荷衣。
问俗纡玄绶,裁诗坐翠微。趋朝须及早,莫遣雁南飞。
制锦荣新秩,还乡是昼游。彩云辞凤阙,仙盖弥麟洲。
身系苍生望,符分圣主忧。江南民瘼甚,应为达宸旒。
江湖群盗满,搔首叹离居。旧好谁怜子,新篇独起予。
风前停野酌,雨后剪春蔬。不负山阴约,柴门更扫除。
通家称孔李,联骑问幽居。性洽高阳酒,名惭大令书。
行吟随一鹤,风雨待三鱼。十载尘缨解,烟霞礼法疏。
回雁高飞隔上林,春城凝望欲沾襟。黄尘趋走馀孤剑,白首遭逢祇寸心。
淮海莺花初烂熳,长安车骑几升沉。章华远道非游豫,早事春田下玉音。
夏木无重数,森阴翠樾低。
相呼百禽语,太半是黄鹂。