娇女好姿首,不为他人媚。阿母手簪花,花掷弃之地。
作女任汝骄,作妇恐不易。
兰台高咏杳难攀,滕阁鸣銮迥不还。忽有露茎超象外,能令天籁满人间。
披襟快自君王腋,酌斗清回帝子颜。无那阿猷称尽兴,凭谁拄笏看西山。
啼不必溯风而振柯,泪不必决溜而倾河。中心自樛郁,五情竟焉他。
吾顾松与栝,众视等春华。冠裳为徽纆,文语强相加。
随涉诣扶桑,弱樯试鲸波。操者竟何言,他人其奈何。
念欲开耳目,周体悉尘沙。自非洪乔质,焉能凌紫霞。
于嗟王子跳兮,生以系我宗祧。于嗟王子磔兮,死以殉我社稷。
嗟余之不及兮,默默以苟存。弃道毁质兮,离人伦。
余贞疢兮,敢望瘳。晻日垂照兮,没齿奚尤。
汶岭垂坚霰,淇澳挺修筠。讵若君子风,奕世鲜淄磷。
伊昔中兴初,尚书司国钧。在公慕羔羊,操宪抑奔鹑。
及乎悬车日,不复朱其轮。微言揭楣端,抗志薄商旻。
翛然湘江色,宁染京洛尘。太仆称象贤,在坰歌未伸。
三径循夙资,百石非所欣。安节承上道,素履率初真。
拂拭登君堂,頫仰愧其人。孙叔请瘠邱,千秋能食贫。
嗟嗟黍离叹,榱栋尚维新。
为裘旧识名家子,制锦俱推大国工。十载簿书秦主计,九秋旌节汉扶风。
裴公湖上呼青雀,诸葛营头度画熊。但使卧思清净理,何烦问道礼崆峒。
衡门秋色远京尘,畏客时时称采薪。莫为问奇容载酒,近来年少易窥人。
兰桡太湖曲,垂柳覆金堤。香气时时发,歌声处处迷。
残妆汗欲尽,留著可怜眉。
飘尽棠梨见牡丹,折花行酒莫留残。洛阳春事知尤少,无那明年两地看。
机心老欲尽,对客厌围棋。汝挟孤山授,唯容太傅知。
春堤几两屐,秋省一篇诗。便是饶归计,从人笑数奇。