西湖湖头第一花,不随凡卉媚韶华。自怜玉骨清如许,服得朝来一片霞。
九死馀生莫自怜,当年三策岂徒然。到头崛强成兹老,谁首中兴数此贤。
恨不先时知桧卖,敢从他日问身全。白云片鹤相逢地,箕尾遥骑独在天。
高下风花意,孤村守洁真。三秋侵素节,一物黯劳人。
招隐非无故,感情即此新。东篱我家在,种汝待明春。
黄花一夜已全开,玉水浮光莫浪猜。水意初欣游子至,花情久忆故人回。
溪山漫许烟霞绕,泉石犹劳笔墨裁。饶有荒园堪结构,蓬门遍把白云栽。
王郎因势驱乌合,盆子惊啼向赤眉。民心歌汉虽有日,神器岂教庸物司。
戴侯曾孙曰更始,平林兵中实始基。流汗无言空割席,酣歌委柄日行私。
灶下中郎多冗阘,烂羊关内几参差。元元扣心更思莽,天下纷纷此一时。
慷慨伯升还受螫,独居武信泪潜滋。冠帻妇衣真可笑,苟非司隶表前仪。
察能黜否除苛政,喜心谁使泪翻垂。火德重兴繇白水,长安已破曾孙死。
不死来归有盆子,投戈解甲齐熊耳。羊头羊胃何堪拟,淮阳诸息亦侯矣。
雨中遥忆梅花落,梦里时教玉艳分。东阁数枝愁水部,空庭一片懊参军。
为尔咨嗟长独立,馀香远迩风前入。气味偏依冷韵留,精神转令寒芬袭。
寒芬冷韵逐谁飞,银缸金鼎耀霜帏。满面红妆相对出,谁怜白雪少光辉。
以兹感叹为花泣,寄语阳春花下集。取实和羹自有时,花落花开毋太急。
平生江海心,宿昔具扁舟。岂惟青溪上,日傍柴门游。
苍皇避乱兵,缅邈怀旧丘。邻人亦已非,野竹独修修。
船舷不重扣,埋没已经秋。仰看西飞翼,下愧东逝流。
故者或可掘,新者亦易求。所悲数奔窜,白屋难久留。
贤良归盛族,吾舅尽知名。徐庶高交友,刘牢出外甥。
泥涂岂珠玉,环堵但柴荆。衰老悲人世,驱驰厌甲兵。
气春江上别,泪血渭阳情。舟鹢排风影,林乌反哺声。
永嘉多北至,句漏且南征。必见公侯复,终闻盗贼平。
郴州颇凉冷,橘井尚凄清。从役何蛮貊,居官志在行。
檐前甘菊移时晚,青蕊重阳不堪摘。明日萧条醉尽醒,残花烂熳开何益。
篱边野外多众芳,采撷细琐升中堂。念兹空长大枝叶,结根失所缠风霜。
何限倚山木,吟诗秋叶黄。蝉声集古寺,鸟影度寒塘。
风物悲游子,登临忆侍郎。老夫贪佛日,随意宿僧房。