篆书朴,隶书俗,草圣贵在无羁束。江南有僧名z6光,
紫毫一管能颠狂。人家好壁试挥拂,瞬目已流三五行。
摘如钩,挑如拨,斜如掌,回如斡。又如夏禹锁淮神,
波底出来手正拔。又如朱亥锤晋鄙,袖中抬起腕欲脱。
有时软萦盈,一穗秋云曳空阔。有时瘦巉岩,
百尺枯松露槎枿。忽然飞动更惊人,一声霹雳龙蛇活。
稽山贺老昔所传,又闻能者惟张颠。上人致功应不下,
其奈飘飘沧海边。可中一入天子国,络素裁缣洒毫墨。
不系知之与不知,须言一字千金值。
枕上雨初歇,庭前花乱开。春风在高树,啼鸟去还来。
春恨复秋悲,秋悲难到时。每逢明月夜,长起故山思。
巷僻行吟远,蛩多独卧迟。溪僧与樵客,动别十年期。
评诗读曲费沉潜,艳绪新词惹恨添。自笑错耽佳句癖,又从缃帙见香奁。
幽卧一禅榻,无人共白云。山泉与溪水,偏遣夜深闻。
窗风猎猎举绡衣,睡美叭应枕簟知。
忽有黄鹂深树语,宛如春尽绿阴时。
残烛犹存月尚明,几家帏幌梦魂惊。星河渐没行人动,历历林梢百舌声。
群木方憎雪,开花长在先。流莺与舞蝶,不见许因缘。
三月东风大放颠,今年为客倍凄然。杏花时节偏听雨,寒食人家不禁烟。
千里故乡愁共远,一春白日梦相牵。天涯草色青青处,秪忆千山墓下田。
黄鹤西飞去不回,青山高栋自崔嵬。当年卖酒人何在,今日题诗客未来。
舟系城边官柳发,笛吹江上野梅开。白云只在阑干外,安得乘之遍九埃。