御沟西面朱门宅,记得当时好弟兄。晓傍柳阴骑竹马,夜隈灯影弄先生。
巡街趁蝶衣裳破,上屋探雏手脚轻。今日相逢俱老大,忧家忧国尽公卿。
自有春愁正断魂,不堪芳草思王孙。
落花寂寂黄昏雨,深院无人独倚门。
普庵教化修浮桥,信心自肯大丰饶。
解脱皆因不思议,度人无量永赵遥。
秀江千古源何极,非干今日与明朝。
一生补处谁知有,万德咸欢寂体寥。
蚊子眼中藏刹土,红灯焰裹势眉毛。
毫发虚空全不漏,海山相击浪滔滔。
石牛吃尽张公粟,木女垂丝钓巨鳌。
新罗国打西川鼓,东震旦抛北越刀。
孔自孔,毛自毛,
针劄不入大雄豪。妄想颠倒苏公盛,
未解撑船弄行篙。岂在文言多卜度,
德山拄杖不敲槽。
萧君死节义,罗氏重彝伦。礼谨春秋祀,恩隆内外亲。
九京宁有憾,两姓幸相因。千载斯堂在,闻风亦怆神。
吾甥远寄端溪石,留向窗间伴老吟。试墨已看生黑雾,传家尤胜蓄黄金。
一泓润泽含元气,半世研磨用吾心。携到玉堂须有分,老人期望后人深。
淮浙千万山,兹山钟秀异。
山中四时好,雪景更佳耳。
危登俯八荒,岂无超诣士。
春游眩红紫,秋赏挹苍翠。
冲寒缭冰崖,问讯世能几。
山神出奇观,似慰远来意。
漫空飞六花,匝地掩无秽。
颇疑群玉府,飘堕人间世。
又疑姑射仙,与物洗疵疠。
意行辄有得,旷望了无际。
便欲呼云车,御风驾六气。
举酒酹初平,逍遥聊卒岁。
世乱人多暴,魂惊客屡过。采薇春事远,席秸夜寒多。
凉月侵萝薜,清霜看芰荷。荒墟唯痛哭,野老亦悲歌。
明山旧春水,英英含白云。隧墓问谁氏,德人在中坟。
生时等荣乐,亡没谁独闻。纷纷蓬科下,侯王岂辨分。
君看兹垄碣,千载播清芬。
华发金钿相映清,仙闱綵服拜长生。蜀中自昔称尧叟,洛下于今识彦明。
向日萱花能媚晚,经冬桂树独含荣。霜丛满院吟慈竹,并作缑笙引凤声。
双脸,小凤战篦金飐艳,舞衣无力风敛,藕丝秋色染。
锦帐绣帏斜掩,露珠清晓簟。粉心黄蕊花靥,黛眉山两点。