客去钩窗咏小诗,游丝撩乱柳花稀。
微风尽日吹芳草,蝴蝶双双贴地飞。
新秋病骨顿成衰,不度溪桥半月来。
无事闭门非左计,饶渠屐齿上青苔。
碧芦青柳不宜霜,染作沧洲一带黄。
莫把江山夸北客,冷云寒水更荒凉。
展开阅读全文
畴昔居洛阳,看尽名园花。
临水复荫竹,艳色照彤霞。
良友相与至,竞饮欢无涯。
而今犹老翁,鬓发但未华。
昨日到湖上,碧水涵蒲芽。
此情颇已惬,薄宦非初嗟。
况乃蒙见怜,带雨摘春葩。
虽无向时乐,专好仍有加。
山口风偏急,矶头水似煎。
喧声殊倦听,逆上正难牵。
暗石谁愁碍,长途未拟前。
江心看白浪,卷起大於船。
丫头石虽断,文字未全讹。
年筭赤乌近,书疑黄象多。
几时经霹雳,异代见干戈。
更与千秋看,松煤定费摩。
死生难有却回身,不忍重看旧写真。
暮去朝来颜色改,四时天气总愁人。
东风漫漫吹桃李,尽日独行春色里。
自经丧乱少睡眠,莺飞燕语长悄然。
闭户欲推愁,愁终不肯去。
底事春风来,留愁愁不住。
明明汉月空相识,道路只今多拥隔。
去住彼此无消息,时独看云泪横臆。
豺狼喜怒难姑息,自倚红颜能骑射。
千言万语无人会,漫倚文章真末策。
莫言草木未知秋,今日风云已自愁。
独傍黄尘骑一马,行看萧索听飕飕。